Een zeer beslist niet autobiografische roman van Fien De Meulder
De eerste zin
“Als een relatiebureau me een foto had getoond van mijn man, met een lijst van wat hij wel en niet leuk vindt, met zijn karaktereigenschappen en zijn latere levenskeuzes, dan had ik hem ter plekke en zonder pardon gedumpt.”
Recensie
Na een huis, een tuin en twee kinderen blijft er van de meeste relaties niet veel meer over dan wat vel en botten. Dat is wat ook de vertelster in Fien De Meulders debuutroman ervaart. Ze zit thuis met K1 en K2 zoals ze haar koters noemt terwijl haar man X hele dagen uit werken gaat. Bovendien is ze een Britse die niet echt opkijkt naar de Vlaamse Werkende Vrouw en zich daarom vooral binnen kringen van expatvrouwen begeeft. Daar wordt vooral over ditjes en datjes gepalaverd tot een Amerikaanse haar opwachting maakt. De tepels priemend door haar doorkijkbloesje bekent ze dat haar man waarschijnlijk iets heeft met een Mexicaanse schone en ze zich daar bij neerlegt, ook al is ze nog maar 29. De vertelster krijgt prompt een natte seksdroom over haar.
Daar wringt wel vaker het schoentje. X lijkt haar nogal te verwaarlozen, waardoor ze ook over Jeremy Irons droomt, fantaseert over die hippe SchoolPoortPa en uiteindelijk een crush krijgt voor PianoMan, een vrijgezel met een vlecht die net als zij pianoles volgt en met wie ze voor het examen zelfs een duet moet voorbereiden.
De Meulder kruipt helemaal in haar personage en schrijft net zo hysterisch als dat personage denkt en leeft. Zo heeft deze vrouw niet alleen een lichte anale fixatie, ook haar smetvrees speelt haar constant parten, wat aanleiding geeft tot een grandioos grappige scène waarin de vrouw op een openbaar toilet terechtkomt, helemaal ‘ontploft’ en dan pas ontdekt dat ze haar handtas met vochtige doekjes niet meeheeft en het wc-papier op is. Dat is trouwens nogal vaak het niveau waarop dit boek zich – immer gracieus – beweegt. Er breekt paniek uit wanneer een derde baardhaar de kop opsteekt, de prangende vraag of schaamhaar nu wel of niet afgeschoren moet worden blijft zeuren tot dochterlief mama betrapt terwijl ze er het mes inzet en alleen een beslissingsboom met als titel ‘Mag ik de vagina aanraken’ lijkt het overspeldilemma van de baan te kunnen krijgen.
Ondanks al die ongein bezit deze roman ook een bitter ernstige kern. Kan het leven meer zijn dan een desillusie? Bestaat geluk wel echt? Maken we ooit wel eens een juiste keuze? Het zijn existentiële vragen waarmee Fien De Meuder de lezer retorisch om de oren slaat.
—
3 vragen aan Fien De Meulder
Een jonge moeder schrijft een roman over het leven van een jonge moeder. Je hoort me al komen?
De Meulder: “O ja, dat had ik verwacht, maar ik kan je verzekeren, deze roman is niet autobiografisch. Ik zat thuis met twee kinderen en vond het raar dat iedereen een lichaam en verlangens heeft maar blijkbaar niemand daarover wil spreken. Alle mensen met kleine kinderen hebben een problemen om een echte connectie te maken. We laten ons toch allemaal ’s avonds wel eens op de zetel vallen terwijl we ons afvragen met wie we nu echt gesproken hebben en wat we nu echt hebben gedaan? Dit boek gaat dus niet over mij, maar over iedereen.”
Je roman speelt in de bijzondere wereld van de expats. Hoe heb je die leren kennen?
De Meulder: “Mijn man is een Schot die ik ontmoette toen ik in Edinburgh studeerde. Nadien is hij met me meegekomen terug naar België. Ik heb daardoor veel expat-vriendinnen, vooral Britse en Amerikaanse. We denken nogal makkelijk dat alle expats rijk en verwaand zijn, en die bestaan inderdaad, maar de overgrote meerderheid zijn gewone mensen met een normale job. Heel veel zijn verhuisd voor de liefde van hun leven, net zoals mijn man. En als je nog steeds zou denken dat mijn roman autobiografisch is, hij heeft hem gelezen en we zijn nog steeds samen (lacht).”
Zou je dit boek cadeau doen aan een koppel dat op trouwen staat?
De Meulder: “Ja, zonder enige twijfel, omdat het een aantal ideeën doorprikt die de media ons opdringen en die volgens mij niet waar zijn. Jonggehuwden met kleine kinderen lijken op tv altijd zo glamoureus. Ze hebben het helemaal voor elkaar. De zon schijnt en alles lukt. Maak dat de kat wijs. Bovendien vind ik mijn boek ook heel hoopvol. Ondanks alles blijven mijn personages doorzetten. Ze willen er toch iets goeds van maken en tonen hoe het wel kan, door je kwetsbaar op te stellen, je masker af te zetten en je te tonen zoals je bent. Misschien kunnen mensen die van plan zijn in het huwelijk te treden daar wel iets mee, en zal hun huwelijk daardoor meer kans op slagen hebben.”
—
Eerder verschenen in Knack
