Ook een schitterend boek
[Recensie] Inge Ipenburg is afgestudeerd aan de Academie voor Kleinkunst in Amsterdam waarna ze nog diverse acteerworkshops volgde. Ze is in het theater in vele grote en kleine vrije producties te zien geweest en heeft aan een aantal Nederlandse en buitenlandse films meegewerkt. Ze kreeg landelijke bekendheid met haar rol van Martine Hafkamp in de beginjaren van GTST.
Eind mei 2014 verwezenlijkte ze eindelijk de belofte die ze zichzelf als kleuter had gedaan. Namelijk het schrijven van een boek. Het gerecht kwam uit bij De Fontein en kreeg uitstekende recensies. Er zijn inmiddels 6 drukken verschenen. Ook heeft ze zelf het luisterboek ingesproken. Haar tweede (spannende) roman Een schitterend ongeluk is eind oktober bij The House of Books uitgekomen en is opnieuw uitstekend ontvangen.
De cover was voor mij de trigger om naar dit boek te grijpen. Niet de knalgele kleur, maar vooral de titel ‘Een schitterend ongeluk’. Wat kan er nu ‘schitterend’ zijn aan een ongeluk? Ook de sleutelbos met daaronder de quote ‘Vijf gezworen vrienden, één waarheid en een web van leugens’, was een aantrekkingskracht. Na de korte inhoud te hebben gelezen, die trouwens niet op de achterflap maar vooraan in het boek te vinden is (flap aan de cover), was ik helemaal verkocht. Na het boek te hebben gelezen, vind ik de sleutelbos heel toepasselijk en een goede keuze.
Op een heerlijke nazomerse stranddag komt een hechte vriendengroep bij elkaar. Herinneringen aan dertig jaar vriendschap worden opgehaald, het leven gevierd. Alles lijkt perfect, totdat een mysterieus auto-ongeluk diezelfde avond een diepe schaduw over de dag én de vriendschap werpt. Het ongeluk, waarbij twee van de vrienden ernstig letsel oplopen, vormt het startsein voor een zoektocht. Wie was verantwoordelijk voor het ongeluk? Wat gebeurde er in de dagen ervoor? De vrienden ontdekken dat er grote individuele geheimen bestaan. Geheimen die om allerlei redenen verborgen zijn gebleven. Nu ze een voor een aan het licht komen, zijn de gevolgen voor alle vijf niet te overzien.
Vrienden van in de brugklas, dat zijn ze. Een groepje waar niets of niemand tussen komt. Het was gewoon zo, vanaf de eerste minuut, zij vijven en niemand anders.
“Een eenheid was gesmeed. Een vriendschap was gesloten.”
Ook na hun schooljaren blijven ze vrienden voor het leven, een bloedband, letterlijk. Een familie die ze zelf kozen en waar niemand tussenkomt. Alleen Sammy, het kleine broertje van Merel heeft een gering plaatsje in de groep.
“Ze zitten met zijn vijven bij haar thuis. Eigenlijk met zijn zessen, want Sammy zit erbij.”
Ondertussen zijn we dertig jaar later. Merel/Mees, Jasper, Timo en Karin komen elk jaar traditiegetrouw samen om hun vriendschap te vieren. Ook nostalgie, want in hun schooltijd vierden ze de laatste zondag van de grote vakantie hun vrijheid, om de maandag terug in de schoolbanken te duiken. Nu gaat iedereen de maandag naar zijn werk. Dit jaar was Don er niet bij. Nummer vijf van de bende is verdwenen en niemand wist waarheen.
“Don is weg. Daniel Donkersloot is verdwenen’. In zijn afwezigheid meer aanwezig dan ooit.”
Wat als een leuke en geslaagde dag begon, slaat om als Mees en Jasper onderweg naar huis een ongeluk met de auto hebben. Beiden belanden ernstig gewond in het ziekenhuis. Als de agent het over verdachte omstandigheden heeft en dat ze een misdrijf niet kunnen uitsluiten, snappen Karin en Timo er niets van.
“Niets aan de hand, denkt Timo, hij is als de dood dat er van alles aan de hand is.
Dat het niet goed is en dat het ook nooit meer goed komt.”
Timo en Karin waarschuwen de school waar Mees werkt en voor Jasper, die door de week in Engeland woont voor zijn werk, gaan ze op zoek naar zijn Engelse telefoon die ergens thuis moet liggen. Als Timo door de contacten scrolt beseft hij pas hoe weinig ze weten van Jasper zijn leven in Engeland.
‘Raar eigenlijk, denkt Timo. Ze kennen de namen van alle vrienden en kennissen die al dan niet een rol in de levens van de anderen spelen of gespeeld hebben. Behalve van de mensen uit Jaspers Londense leven.’
En dan is er nog ‘een man’?
“Ze hebben het ongeluk overleefd. Dat weet hij. Zijn ze in het ziekenhuis?”
Omdat het verhaal is geschreven vanuit elk hoofdpersonage, weet je als lezer net dat tikkeltje meer, waardoor het verhaal je blijft bezig houden. Door terug te blikken in de tijd, die begint met het schoolrooster en de kennismakingsdag krijg je een heel goede kijk op de levens van Jasper, Mees, Timo, Karin en Don. Je groeit mee in hun leven en in hun vriendschap. Je staat er als het ware middenin. Heden en verleden spelen een grote rol in het leven van de vijf. De karakters en de verhaallijn zijn duidelijk uitgewerkt op deze manier.
De auteur heeft een mooi staaltje van een psychologisch spel neergezet en laat zien hoe langzaamaan de vriendschapsband omslaat in wantrouwen. Want eerlijkheid, daar draaide het om in hun vriendschap. Ze weten toch alles van elkaar? Wie is nu nog eerlijk? Wie heeft nog meer geheimen en wie weet wat van elkaar?
Het verhaal hield mij bezig. Waar is Don? Wat is er met hem gebeurd? Vermoord? Wie is die mysterieuze man die steeds opduikt? Wat heeft hij nu te maken met de vijf vrienden? Constant werd ik op het verkeerde been gezet. Knap!
Van Ipenburg werkt op die manier naar de plot, tergend langzaam en beetje bij beetje kom je te weten hoe het daadwerkelijk in elkaar zit. En als je denkt dat ze naar een ‘eind goed, al goed’ werkt, kom je bedrogen uit. Een verrassend einde wat ik niet zag aankomen! Een schitterend ongeluk…… Dit is een boek waar je doorheen raast! De hoofdstukken zijn kort en lezen daardoor vlot. Ipenburg schrijft in duidelijke taal, geen ingewikkelde woorden en weet een spanning op te bouwen, waardoor je gewoon door wilt lezen en wilt weten hoe het nu eigenlijk in elkaar zit. Ik vind dit boek een aanrader!
Niet enkel Een schitterend ongeluk, maar ook een schitterend boek.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
