Dit boek is een meesterwerk
[Recensie] Doortje, een vrouw van achtenzeventig jaar, is moeder van drie dochters. Ze krijgt te horen dat zij ongeneeslijk ziek is en gaat het gevecht aan. Niet alleen met haar ziekte maar ook met de onverwerkte gevoelens en gebeurtenissen uit haar verleden.
In eerste instantie heb ik als recensent geroepen dat ik het liever niet wilde recenseren. Te dichtbij. In 2011 verloor ik in enkele weken mijn vader aan longkanker. Van een vrolijke en levenslustige man, naar een leven zonder hem. Mijn moeder bleef alleen achter, is nu vijfenzeventig jaar, kwakkelt met haar gezondheid en is mentaal een steun voor velen. De zorg om mijn moeder en het verdriet om mijn vader waren eigenlijk ook de reden om het wel te lezen en te recenseren. Angst is immers niets om bang voor te zijn.
Een prachtig boek viel op mijn deurmat, gedrukt op mooi papier met een verdrietig ogend knuffeltje op de omslag. In de begeleidende brief wenst de uitgever mij veel leesplezier. Ik twijfel of het dat is wat het mij zal brengen en sla het boek open.
In mijn recensies staan nooit spoilers. Omdat ik geen uittrekselschrijver ben. Ik deel met u mijn gevoelens over wat ik heb gelezen. En dat maakt dat u dichtbij mag en moet komen. Om te kunnen voelen wat ik voel. Op pagina negen huilde ik dikke tranen. Mijn hart werd samengeknepen, mijn zicht werd wazig en ik mocht niet stoppen met lezen. Dit is mij nooit eerder overkomen en is het mooiste voorbeeld om iets over de schrijfstijl van Annerieke te kunnen zeggen. Slechts vijf beschreven pagina’s had zij nodig om zo echt, zo puur, zo geloofwaardig te zijn dat ik brak. Dat is geen verhaal, dat is een levensverhaal.
Het verhaal is opgetekend vanuit het perspectief van Doortje. Alles wat zij denkt, voelt, hoort, zegt, ervaart en ruikt. Als ik-persoon beschreven. Het laat mij op mijn beurt zo dichtbij komen dat ik een bekende wordt. Doortje start als alleenstaande vrouw met drie dochters. Op pagina negen heeft ze mij erbij en ik Doortje. En ik voel haar angsten, haar zorgen, haar hoop en verdriet. En het is zo echt, zo echt. En zo waardevol om mee te beleven.
Want ook ik moest sterk zijn. Voor haar. Omdat zij het ook is. Ik begrijp dat je zo lang mogelijk thuis wilt wonen en zelfredzaam wil zijn. Dat het vervelend is wanneer anderen moeten helpen, omdat het niet langer lukt.
Dat je geen thuishulp wilt, maar de hulp van de kinderen als eigen beschouwt en dat wanneer je dan thuishulp krijgt, je graag niet iedere keer een ander wilt. En ik zie dat ze vecht, vecht voor wat ze waard is. Heel veel vecht. Ik zie dat ze zal verliezen en hoop dat ze tijd heeft om te doen wat nodig is. Wanneer ik uiteindelijk het boek dichtgeslagen heb, komt mijn vrouw af op de snuffen en de tranen.
“Het is verschrikkelijk’, snik ik…. ‘Het is verschrikkelijk mooi”
Ik heb het een week laten liggen alvorens deze recensie te schrijven. Omdat mijn mening ook oprecht moet zijn en omdat ik het moest laten beklijven en bezinken.
Wanneer een auteur in staat is om een roman te schijven die zo pakkend is, zo uit het dagelijkse leven gegrepen is en zo’n scherpe blik heeft op alle personages en aspecten, ben je een hele grote. Annerieke haar eerste roman, na de thriller Sluipwesp. Ze maakt zich met deze roman onsterfelijk door een pleidooi te houden voor het feit dat ook de dood bij het leven hoort. Verdrietig omdat het verhaal dat ook is. Maar niet onnodig emotioneel en tranen trekkend. Het is echt en geeft daarmee ook ruimte aan de keerzijde van verdriet. Met humor en de stelregel: Het leven gaat door. Een aspect dat meesterlijk is opgepakt met de verhaallijn van kleindochter Sterre. Met heel veel plezier (toch gelukt, uitgever) geef ik dit boek de maximale score van vijf sterren. Dit boek is een meesterwerk.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
