Overwint Mette het verleden?
[Recensie] Mette draagt een geheim met zich mee. Op haar vorige school gebeurden … nare dingen die ze liever wil vergeten. Daarom gaat ze met plezier naar haar nieuwe school, waar niemand haar kent. Ze begint met een schone lei en wordt met haar zangtalent al snel opgenomen in het creatieve kringetje rondom de schoolmusical.
De zon schijnt weer helemaal. Behalve dat er opeens een nieuwe docent op haar nieuwe school komt. Nieuw, maar voor haar een oude bekende. Het verleden haalt haar in.
De tweede stem is het tweede deel in de Blossom Books Shorties. Een serie volgens de uitgever “die we hebben ontwikkeld speciaal voor de lezers die wél graag toffe verhalen lezen, maar (nog) geen zin hebben in honderden pagina’s. Het is de bedoeling dat er nog veel meer gaan komen, dus als je houdt van dit soort boeken, houd ons dan vooral in de gaten!”
Doen we, maar eerst even deze doornemen. Dat kost geen moeite: het verhaal is pakkend, het leest lekker weg, behandelt een belangrijk onderwerp en is exact in de taal en gemoedstoestand van de doelgroep geschreven. We leren Mette kennen, een meisje dat op een nieuwe school is gestart. Een grote scholengemeenschap; ze zit in v4b tussen leerlingen met laptops, lokalen met digiborden. Haar vorige, veilige wereldje ligt achter haar: de school met de zachte kleuren.
Een goede aftrap. De lezer moet wel bij de les blijven want de stukken tekst zijn verdeeld in ‘TOEN’ en ‘NU’ – de twee periodes uit haar leven die ze hier beschrijft. Zoals al snel blijkt was ze op haar vorige school prima op haar plaats. Daar werd ze door muziekjuf Madeleine vooraan in de klas gezet omdat Madeleine haar zangtalent had gehoord en herkend:
TOEN
“’En jij bent ontzettend muzikaal. Ik heb het wel gehoord…’
Ik werd er verlegen van. Zei de dat echt? Over mij?
Haar donkere ogen keken me doordringend aan. ‘Ik wil jou voortaan op de voorste rij hebben tijdens de muziekles. Goeie stemmen moeten vooraan.’
Ik zweefde het lokaal uit. Vanaf dat moment was ik het lievelingetje van Madeleine.”
Jammer genoeg voor Mette is dat geluk niet blijvend. Er gebeuren dingen waardoor ze haar plezier in de muziekles verliest, sterker nog: ze wil niet eens meer op de school met de zachte kleuren blijven. Zo belanden we in haar nieuwe leven, op de school met de digiborden, en kan ze aan een vers level van haar leven beginnen. Hoewel?
NU
“Trillend blijf ik achter. Ik merk dat de tranen over mijn wangen lopen. Eddy slaat een arm om mij heen ‘Kom lieverd, we gaan even naar de wc. Slokje water drinken. En dan ga jij me vertellen wat hier zojuist gebeurde.’”
Uh-oh. Wat er precies gebeurt laten we aan de lezer(es), maar lollig is het niet. Mette moet weer haar leven op orde zien te krijgen.
Elin Meijnen verplaatst zich goed in de wereld van pubers. Alle gierende emoties, de meestal onbegrijpelijke houding van volwassenen, het groepsgedrag in een klas, leuke scholen en shitscholen, het komt allemaal natuurgetrouw voorbij. Ook de onderwerpen spreken aan, en Meijnen snijdt er nogal wat aan. Sexualiteit, pesten, muziek, gender, onbegrijpelijke ouders, geaardheid, groepsdynamiek en uitsluiting, maar gelukkig ook troost en liefde. Een rijk verhaal dat prima wegleest. Gun jezelf die luxe.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
