Intermenselijke problematiek blijft aan de oppervlakte
[Recensie] Elizabeth Day is een Britse journalist. Ze werkt voor bladen als The Guardian, Vogue, Elle en is columnist voor Mail on Sunday. Daarnaast schreef ze twee bestsellers en met dit boek waarschijnlijk de derde.
Howard Pink kunnen we alleen al door zijn ego de hoofdpersoon noemen. Hij begon zijn carrière (voortijdig van school, zonder diploma) als kleermaker maar is door geluk, meedogenloosheid en sluwheid opgeklommen tot selfmade miljonair. Nu verkeert hij onder de jetset, dineert in exquise restaurants, drinkt de duurste wijnen (liefst per fles) en doet intussen zijn zaken. Keiharde zaken.
Beginscène: Howard heeft zijn relaxmoment in het superdeluxe Mayfair Rotunda Hotel. Terwijl hij zijn rituele bad neemt, trekken er gedachten langs.
Verdrietige: aan zijn dochter Ada, staartjes in haar haar, een gat op de plek waar een voortand had moeten zitten.
Tevreden: De flatscreen-tv toont een gepersonaliseerd welkomstbericht. Hij weet zonder te kijken al dat er een halve fles goeie chablis en een Toblerone-reep in de minibar liggen.
Wrokkige: Eén van de mouwen van zijn badjas bobbelt aan de rand, daar kan hij niet tegen. Meticuleus, noemt Claudia hem. Eén van de woorden waarmee ze mensen in verwarring bracht die wellicht dachten dat ze niet meer was dan een met siliconen opgespoten pronkstukje. Soms las ze in bed woordenboeken.
En geil: Het kamermeisje Beatrice staat het bed op te maken, haar broek spant over haar billen. Howard gaat vlak achter haar staan, legt zijn handen rond haar middel en duwt met de knoop van zijn badjaskoord tegen haar billen.
We zijn hier pas op blz. 21 en alle sporen voor een nieuwsgierig makend verhaal zijn al door Day uitgezet. Haar schrijfstijl is lekker puntig, met saillante details. Levendige beeldtaal trekt voorbij aan de lezersogen. Nergens blijft het verhaal hangen, Day zorgt ervoor dat er steeds iets gebeurt, of aan de horizon dreigt te gebeuren, waardoor je door wilt lezen. Ze doet dat zo goed dat ook als het verhaal een beetje inzakt, toch de leesvaart erin blijft.
Want dat verhaal, daar is wel iets op af te dingen. Oké, het is spannend, staat bol van human interest. Je krijgt een aardig inkijkje hoe het gaat als je reporter bent voor een grote Engelse krant (allemachtig stressvol, onhaalbare deadlines, snauwende hoofdredacteuren en beroemdheden die liever dood gaan dan door jou geïnterviewd te worden), en er ontspint zich van alles rondom de chronisch te dikke Howard. Maar aan die oppervlakte blijft het.
Dat geeft niks. Je kunt niet elke dag de Dark and Sumptious Chocolate Cake van Nigella Lawson eten; af en toe een Milky Way is ook lekker. Dit boek blijft een beetje in die tweede categorie steken: te licht verteerbaar. Wel met uitschieters die goed psychologisch inzicht verraden, zoals wanneer Howard sombert over zijn relatie met Claudia:
“De beslissing om te scheiden was wederzijds geweest… Zijn begeerte naar Claudia was, vreemd genoeg, altijd gebaseerd geweest op een diepe haat voor alles waar zij voor stond. Hij had haar afstandelijkheid, haar kille ambitie, haar openlijke zucht naar status en rijkdom, nodig als bevestiging van het vermoeden dat hij altijd al van zichzelf had gehad: dat hij niets meer waard was dan dat, dat als je het gordijn wegtrok er niets was, alleen een klein jongetje dat wanhopig een draad in de naald probeerde te krijgen, dat bang was om door de mand te vallen.”
De laatste zin over dat kleine jongetje is een beeld dat zonder meer succesvol verfilmd kan worden. Meteen doen.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies en Tiktok
