Het heftige leven van een muzieklegende
[Recensie] In 2019 zag ik de film Rocket Man over de Britse zanger en pianist Elton John. Die vond ik erg vermakelijk en ik wist natuurlijk dat zijn autobiografie Ik ook in dat jaar uitgekomen was. Omdat ik hem als singer/songwriter ook waardeer moest dat boek natuurlijk gelezen worden en nu kwam ik daartoe.
Ik zeg het wel vaker over autobiografieën, ze hebben voor- en nadelen. De hoofdpersoon mag zelf beslissen hoe hij/zij er van af komt. Een goede biografie is vaak objectiever. Autobiografieën geven vaak meer ‘inside information’, waar een biograaf niet altijd over beschikt. Zo is het altijd wat.
Feit is wel dat Elton John zichzelf geenszins spaart in dit boek en dat is erg vermakelijk om te lezen. Het is ook nogal een leven dat hij heeft geleid. Hij is er gelukkig nog niet klaar mee, maar dat heeft op momenten weinig gescheeld. Geboren als Reginald Kenneth Dwight was hij niet overmatig tevreden met zichzelf. Wel met de muziek, hij speelde al heel jong piano.
Dat nam een vlucht en hij richtte een band op. Hij veranderde zijn naam in Elton John, een samentrekking van de namen van zijn bandleden, saxofonist Elton Dean en zanger Long John Baldry. In die tijd leert hij Bernie Taupin kennen die muziekteksten schreef en dat bleek een gouden combinatie. Ze gaan samenwerken en zouden elkaar nooit meer uit het oog verliezen. Zijn grootste hits komen er uit voort. Dat vind ik ook verreweg de meest interessante delen uit het boek, wanneer welke songs ontstonden;
“Die nummers kwamen bijna vanzelf – Bernie schreef de tekst van ‘Your Song’ op een ochtend tijdens het ontbijt, waarna ik in exact een kwartier de muziek componeerde – omdat we in zekere zin al het harde werk al hadden gedaan. De sound van die nummers was de optelsom van alle uren die we hadden besteed aan pogingen om samen te schrijven…”
De ‘inside information’ gaat vaak over de omgang met collega-artiesten zoals Rod Stewart en die zijn prachtig om te lezen. Elton en Rod doen er alles aan om elkaar op vrolijke manier dwars te zitten, zoals die keer dat Elton met een scherpschutter een promotie-zeppelin van Rod uit de lucht haalt. Dat zijn luchtige verhalen, maar minder luchtig is de keerzijde van het succes. Elton gaat gebruiken en zwaar ook. Drank en cocaïne gaan er dagelijks in enorme hoeveelheden doorheen. Dat, gecombineerd met een heel kort lontje leidt af en toe tot genante taferelen. Tel daarbij zijn onbedwingbare hang naar het kopen van allerlei extravaganza en dan wordt het helemaal een kermis, zoals na een driedaagse cocaïne-marathon;
“Of dat je, zoals mij overkwam, wakker wordt gebeld met het bericht dat je een tram hebt gekocht. Niet een modeltram, maar een echte. Een Melbourne-combinatietram van de klasse W2, om precies te zijn, die, zo laat een stem aan de andere kant van de telefoon je weten, van Australië naar Groot-Brittannië moet worden verscheept en alleen met behulp van twee Chinook-helikopters bij je huis kan worden afgeleverd.”
Wat dan ook gebeurt. Elton wordt een verzamelaar van meubels, vinyl, porselein, fotografie en kleding. Ook op het podium kleedt hij zich steeds extremer, waarbij een Donald Duck-pak nog niet eens de gekste outfit is (wel de lastigste om piano in te spelen). Hij verkoopt miljoenen platen, maar zijn privé-leven is een puinhoop. Hij is uitgesproken ‘gay’ en verslijt het ene vriendje na het andere, maar blijft uiteindelijk steeds alleen achter. Hij trouwt zelfs met een vrouw, wat nog vier jaar zou duren. Hij worstelt zich door juridische gevechten met tabloids die hem keihard aanpakken en wint, maar zijn zelfdestructieve gedrag neemt steeds grotere vormen aan.
Als zijn vriend zichzelf laat opnemen ziet Elton ook het licht en kickt hij af van drank en drugs. Dat gaat niet vanzelf; hij bezoekt talloze bijeenkomsten van de ‘Alcoholics Anonymous’ waarbij hij ook nog zijn cocaïneverslaving en eetstoornis moest zien aan te pakken. Het lukte hem uiteindelijk wel.
Omdat hij in zijn omgeving veel met sterfgevallen te maken kreeg door AIDS, richtte hij de AIDS Foundation op. Hij werd zelfs door een jongere generatie ontdekt door zijn muziek voor The Lion King;
“Ik heb de muziek voor Someone Saved My Life Tonight, Sorry Seems To Be The Hardest Word en I Guess That’s Why They Call It The Blues geschreven. Maar er was geen ontkomen aan: nu werkte ik aan een liedje over een winderig wrattenzwijn. Het was natuurlijk een behoorlijk goed liedje over een winderig wrattenzwijn.”
Er staat natuurlijk veel meer in het boek. Het gaat over zijn vriendschappen met Gianni Versace en prinses Diana en de impact van hun dood. Hij vertelt over hoe onuitstaanbaar Tina Turner op tournee was en hoe Richard Gere en Sylvester Stallone op de vuist wilden omdat ze beiden prinses Diana wilden versieren. Het gaat over het vreemde gedrag van Michael Jackson en hoe Elton Whitney Houston en George Michael niet van de drugs kon afhouden. Dat is die fijne ‘inside information’ weer.
Uiteindelijk vindt hij de liefde van zijn leven in David en krijgen ze via een draagmoeder twee kinderen. Elton gaat minder touren omdat hij bij zijn kinderen wil zijn. Hij stopt niet, maar doseert. Hij is één van de best verkopende artiesten ooit, heeft talloze onderscheidingen gekregen en staat in de Rock and Roll Hall of Fame. Tegelijkertijd blijft hij verbaasd dat hij mag optreden met een Ray Charles, die hij zelf vroeger wilde zijn, of een Leon Russell, een topmuzikant waarvoor hj zelf de speech gaf toen deze ook in de Hall of Fame werd bijgezet (op Youtube te vinden met als toetje Alice Cooper die Da Doo Ron Ron zingt, dat wil je zien).
Een onderhoudend boek met van alles wat zoals je het zou verwachten in het leven van een rockster, waarbij ik het voorzitterschap van de voetbalclub Watford nog niet eens genoemd heb. Gaat u dat zelf allemaal maar lezen.
—
Eerder verschenen op Quis leget haec?
