Sterke emoties in een teer en troostend verhaal
[Recensie] Dit boek, En toen begon de zee te zingen, kreeg ik doorgestuurd van een durvende beginnende schrijfster, Nele Baplu. Hoewel dit haar eerste roman is, is er al wel een eerdere titel van haar te vinden, met name een gedichten- en afbeeldingenbundel (uit 2018) die ook al grote emoties bevat die jonge moeders tijdens hun prille moederschap kunnen overmeesteren. De titel van die bundel liegt er niet om: Ik zie je gewoon graag – Postnatale tranen.
En toen begon de zee te zingen is ook een roman waarin sterke emoties het hoofdbestanddeel vormen. We leren Helena kennen, van wie het leven nog enkel uit waken en wachten bestaat. Na het verlies van haar eerste zoontje aan wiegendood, gaat ze nu elke dag op hetzelfde tijdstip de deur uit om telkens op dezelfde tram te zitten richting het ziekenhuis waar haar tweede zoon, Steppe, nu al twee jaar in coma ligt na een ongeval tijdens het mountainbiken.
Haar man, Marc, heeft zich op zijn werk gestort en is voor zijn vrouw gaan zorgen. Hij zorgt elke avond voor een heerlijke maaltijd en ze hebben nog steeds een goede relatie waarin Helena zich geborgen voelt. Steppe bezoeken lukt hem echter niet meer. Toch probeert hij het nog één keer, om vooral zijn vrouw een plezier te doen. Hij had echter niet voorzien wat voor gevoelens dit bij hem zou losmaken.
Helena is nog steeds overtuigd van haar zoons bewustzijn. Ze leest hem al langere tijd boeken voor en is er als enige nog van overtuigd dat hij al gereageerd heeft op haar stem.
Op dit moment is ze bezig met een gevoelig mythisch soort verhaal over een Welshe jongen die in vroegere tijden op het strand werd achtergelaten onder de warme bescherming van een lammetjesvacht. Helena is helemaal betoverd geraakt van dit verhaal over Trystan dat haar enorm ontroert. De twee verhalen raken in elkaar vervlochten, en we volgen zowel het nieuwe verdriet van Helena als het oude verdriet uit haar boek. De zee geeft, neemt en zingt. En een Welsh wiegeliedje duikt af en toe uit de zee op als troostend en wonden helend gezang.
Het dunne boek heeft Helena gevonden in een boekenruilkastje, en sluit af met de mysterieuze woorden ‘Bel me’ en een telefoonnummer. Als ze dit dan ook probeert, brengt dit voor haar na eerst nog een tijdje op haar honger te zitten, een wending te weeg in haar leven. Zo kruipt er ook nog de nodige spanning in het boek!
De schrijfster weet vooral haar karakters uit te diepen en het grote verdriet onder woorden te brengen dat door heel het boek doorschemert. Ook verspringt ze regelmatig van perspectief. Zo blijft het boek interessant voor de lezer en kabbelt het zeker niet rustig voort. Zo leren we hoe de verschillende personages op elkaar reageren, en wat schuldgevoelens en gemis tot gevolg kunnen hebben op iemand. De roman is diepgravend en ontroerend, maar niet onoverkomelijk zwaar. Door de vervlechting van de twee verhalen en de connectie niet te verliezen met het dagelijkse leven kan je als lezer overeind blijven en vind je in plaats van wanhoop troost in deze sterk geschreven roman.
Dit boek maakte vooral sterke emoties bij me los, een ontspanning/ontsnapping was het deze keer niet echt. Het was ook best herkenbaar omdat de leefomgeving uit dit boek net als voor mezelf Antwerpen is, en ik net op dit moment enkele dingen ook herkende en het daardoor nog dichter bij mij kwam.
Deze roman werd genomineerd voor de Cultuurprijs Herenthout 2020.
—
Recensie eerder verschenen op Villa Nathalie – Over lezen
