Geïnspireerd op jeugdherinneringen en beroepservaring
“We waanden ons net twee detectives die in een half duistere rokerige kamer met een glas whisky een dossier bespraken.”
[Recensie] Gunther Buckens, de auteur, werkt sinds 2007 bij de politie. Op zoek naar een nieuwe creatieve uitdaging, besloot hij om een fictieve misdaadroman te schrijven. En toen moest ik schieten is zijn debuutroman, geïnspireerd op jeugdherinneringen en beroepservaring.
Boerebeke 1987, Rik blikt terug op zijn jeugdjaren… Tijdens zijn fietstocht ziet hij dokter Lodewijk, tevens ook burgemeester, haastig en foeterend de apotheek van Bea verlaten. Lodewijk verliest in zijn onhandige doen een flyer. Geen onbeduidend papiertje blijkbaar. De flyer met reclame voor The Dungeon SM Club wakkert meteen de nieuwsgierigheid van Rik aan. Samen met zijn vriend Tom probeert hij meer te weten te komen over die Club én over het reilen en zeilen van Lodewijk en Bea. Moeilijk om niet te veel te verklappen van hun speurtocht… Maar een bijzondere ontdekking én een slachtoffer stellen alles in een nieuw daglicht.
“Overal waar je kwam werd er over gebabbeld. Bij de slager, bij de bakker, bij de kapper, gewoon op straat. Met pretoogjes en zich wentelend in andermans miserie zag je de roddelaars genieten. Alsof ze zelf allemaal zo onschuldig waren.”
Met het verstrijken van de jaren is het contact tussen de twee vrienden verwaterd. Rik heeft, na vele omzwervingen op de arbeidsmarkt, een plaatsje op het politiebureau bemachtigd. De cold case die hij van de commissaris krijgt, slingert hem terug naar het verleden, en ook terug naar Tom.
Dit korte verhaal, welgeteld 100 bladzijden, heeft een zeer vlotte en toegankelijke schrijfstijl. De typische Vlaamse sfeer van het kleine dorpje en de humoristische anekdotes in het eerste deel van het verhaal, riepen bij mij meteen sympathie op. De spanning is goed opgebouwd en de personages zijn mooi getypeerd.
De overgang naar het tweede deel vond ik persoonlijk minder interessant. Het privéleven van Rik en de situatie op de werkvloer kwam bij mij over als een kleine aanklacht, beetje zeurderig. Dit gedeelte, geschreven in een andere toon, haalde voor mij de vaart uit het verhaal. Maar naar het einde toe bezorgt Gunter Buckens de lezer weer voldoende spanning. Knap!
Er kan nog een beetje gesleuteld worden aan de balans binnen het verhaal, maar voor een debuut is En toen moest ik schieten zeker geslaagd. Ik kijk alvast uit naar meer! Ik beoordeel dit korte verhaal graag met 3 welverdiende sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
