Fijnstoffelijke trillingen
[Recensie] Wie het oeuvre van Marten Toonder heeft gelezen, zal niet onbekend zijn met de term ‘grofstoffelijke trillingen’. Die term werd meestal gebruikt als er in het verhaal ruwe lieden met een minimum aan scrupules rondliepen. Woordkunstenaar Toonder muntte in zijn levenslange scheppende carrière genoeg van dit soort prachtige sfeeraanduidingen – die aansloten bij zijn op gnomen, aardmannetjes, onderhuidse gevoelens en al dan niet onverenigbare humeuren gebaseerde stripverhalen – om een half woordenboek te vullen.
Is het dan toeval dat we hier stuiten op een boek waarin iemand “Een bewuste opening maakt naar de rijkgeschakeerde wereld van de natuurwezens en hun interdimensionale netwerken”? Misschien wel niet. Auteur Marleen D’hose gaat in ieder geval op zoek naar de wereld onder het oppervlak van de wereld.
Wat houdt dat in? In haar woorden:
“Via het openen van mijn intuïtieve kanalen, leer ik contact te maken met andere, fijnstoffelijke bewustzijnsvormen…
De begrenzingen die we ervaren en de beperkingen die we onszelf opleggen, zijn zeer groot. Alleen de zoekers, wetenschappers, mystici, schrijven en creatievelingen onder ons zijn in staat om over die grens heen te stappen en zichzelf toe te laten om out of the box te denken en te leven. Er is buiten ieder bewustzijn altijd een zonewaar de mist opsteekt, waar het beeld wazig wordt. Bewustzijnsverruiming laat die mist optrekken. Het verruimen van je bewustzijn is dus grensoverschrijdend gedrag, maar dan positief.”
Yeah right ouwe hippie, neem nog een hijs, zou je na dit relaas kunnen denken. Maar daar doen we Marleen D’hose mee tekort. Hoe vaag formuleringen ook klinken als “het doel van dit werk is een aantal ervaringen rond subtiele energetische communicatie te delen, zichtbaar te maken en in het aandachtsveld van de fysieke wereld te brengen”, ze heeft een punt. Er is meer tussen hemel en aarde dan wij vermoeden, “Horatio, of kunnen dromen”, zoals iemand ooit al eens zei.
Wat doet Marleen precies? Let op, jargon-alert! Ze maakt verkenningstochten, zoals naar het Franse Chartres. Van die plek pluist ze de geschiedenis uit en komt er in het geval van Chartres achter dat die stad ligt “op een centrum van leylijnen op geomantische wereldgrid”. Op die plaats, die oorspronkelijk een bekende ontmoetingsplek was van natuurvolkeren, werd aan het begin van de elfde eeuw een kathedraalschool opgericht onder leiding van bisschop Fulbert. Tussen 1194 en 1220 verrees daar één van de eerste Gotische kathedralen van Europa.
Zo’n ‘krachtplek van een stad’ is bijna altijd de plek waarop een kathedraal is gebouwd. De natuurreligies van eeuwen her, Kelten bijvoorbeeld, vereerden daar een ‘wouivre’, een krachtige waterdraak of slang die de basis vormt van de hier werkzame kundalini-energie. De draak of slang zorgt enerzijds voor oplading vanuit de diepte van de aarde, anderzijds voor ontlading en afvoeren via diezelfde aarde. De ‘wouivre’ heet in de mythologie ook wel waterdraak of waterslang, hydra, basilisk en oerslang. In hun oervorm hebben ze een rol in de schepping en worden in die context als vreselijke, krachtige monsters afgeschilderd.
Voor Marten Toonder waren natuurwezens en occulte rituelen niet vreemd: hij vulde er met zichtbaar plezier zijn prachtverhalen mee. Of dat alles ook bestond, bleef in het ongewisse. Dit specifieke stukje onderzoek verlicht dat ingeslagen pad iets meer.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
