"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Films die nergens draaien

Zaterdag, 10 december, 2022

Geschreven door: Yorick Goldewijk, Yvonne Lacet
Artikel door: Lalagè

De auteur beschrijft het leven van Cato op een invoelende manier

[Recensie] Cato is twaalf jaar en een buitenbeentje. Ze doet dingen graag een beetje anders dan de rest. Zo draagt ze altijd twee verschillende sokken. En ze bekijkt de wereld om zich heen anders dan anderen.

“Ze had zich geoefend in ‘omgekeerd kijken’, zoals ze het zelf noemde. Niet kijken naar dingen waar je aandacht automatisch naartoe trekt, maar juist nét ernaast. Daar vond ze een hele wereld, verstopt in het volle zicht.”

Thuis heeft Cato het niet zo gezellig. Haar moeder is overleden toen Cato geboren werd. Haar vader staart de hele dag naar buiten of naar de televisie. Cato heeft wel geprobeerd om met hem te praten, maar het lukt niet om tot hem door te dringen. Dat ze nog weleens een warme maaltijd voorgeschoteld krijgt, is te danken aan buurvrouw Cornelia. Maar die bemoeit zich ook met allerlei zaken waar ze niks mee te maken heeft, zoals de chaos op Cato’s kamer.

Yorick Goldewijk beschrijft het leven van Cato met mooie zinnen en op een invoelende manier, met allerlei details die haar tot leven brengen in mijn hoofd. Ze snakt naar verandering. Tijdens de herfstvakantie ziet ze op de piano een kaartje liggen waarop staat:

Boekenkrant

“Mevrouw Kano’s bioscoop
Films die nergens draaien, maar die je
altijd al had willen zien”

Op de achterkant staat een adres. Cato fietst erheen. Ze komt terecht bij een verpauperde oude bioscoop, die er gesloten uitziet. Een oud vrouwtje met een hondje loopt langs en adviseert om een achteringang te proberen. Zo sluipt de dappere Cato naar binnen en daar ontmoet ze mevrouw Kano, die al net zo bijdehand is als Cato zelf.

Het bioscoopdoek blijkt bijzonder, want je kunt ermee door de tijd reizen. Met behulp van een voorwerp en een foto in de projector kan je terug naar een plek uit je eigen herinnering, bijvoorbeeld naar een moment dat je mist, of een dag waarop je je anders had willen gedragen. Dit levert uiteindelijk ontroerende scènes op.

Ik vind het een prachtig verhaal. Als ik het uit heb, denk ik er nog een tijdje over na. Het duurt even voordat ik helemaal snap hoe het in elkaar zit. Ik vraag me af of kinderen dit begrijpen. En of zij al momenten hebben waarnaar ze zouden willen terugkeren. Voor Cato is het duidelijk: die zou haar moeder weleens willen ontmoeten.

Reizen in de tijd is altijd interessant. Bij dit verhaal zijn de consequenties ervan niet erg overdacht, zoals dat in andere boeken wel is gedaan (dan denk ik bijvoorbeeld aan 11.22.63 van Stephen King). Tijdens het lezen vond ik dat niet zo erg, maar achteraf vind ik het jammer.

Films die nergens draaien won de Gouden Griffel gewonnen voor het beste kinderboek van het jaar. Daardoor waren mijn verwachtingen hoog en ik ben niet teleurgesteld.

Eerder verschenen op Lalagè leest

Boeken van deze Auteur: