Het is prachtig geschreven en leest heerlijk
[Recensie] Een week voordat het recensie-exemplaar aan de deur werd bezorgd, ontving ik een raadselachtige ansichtkaart. ‘Groeten uit Blackwood Bay’ stond er op de voorzijde. Vreemd dat er ‘Groeten uit’ staat en geen ‘Greetings from’, bedacht ik voordat ik de kaart omdraaide. ‘Wat vind je hiervan?’ stond er.
Een hilarische spanning verhogende voorpret ontstond door deze kaart en nadat het boek met een uiterst fraaie omslag ook in mijn bezit was, kon ik al snel gaan lezen. Altijd zoekende naar het ‘literaire’ in de literaire thriller, viel de zetdruk van de pagina’s mij op. Literaire boeken hebben de neiging een uniforme uiterlijke weergave van de teksten op een pagina te hebben. De pagina’s bevatten ruime marges aan de linker en rechterzijde en de tekst wordt hierdoor begrensd door een ruime blanco lijst. De hoofdstukken zijn genummerd van 1 tot 56 en er wordt na een aantal hoofdstukken gewisseld tussen ‘Nu’ en ‘Toen’ met een blanco pagina waarop een van deze woorden prijkt. Op deze wijze is de titel ook verklaard.
Het verhaal gaat over Alex die na een gelauwerde documentaire te hebben gemaakt, schoorvoetend een nieuwe opdracht aanvaard om een documentaire te maken over Blackwood Bay. Van een drukbezochte kustplaats is het een saaie ‘spookstad’ geworden na de verdwijning van een aantal tienermeisjes in een periode van ongeveer tien jaar. Alex heeft weerstand tegen de opdracht en heeft vage herinneringen aan Blackwood Bay. Zij verkeert al jaren in een dissociatieve toestand na onbekend trauma. Haar documentaire krijgt beeldmateriaal aangeleverd omdat bewoners van Blackwood Bay beeldmateriaal kunnen posten op een Internetpagina, die speciaal opengesteld is om te gebruiken in de documentaire. Het geposte materiaal dwingt Alex om in het verleden van Blackwood Bay te duiken en daarmee ook in haar eigen verleden.
SJ Watson schreef de succesvolle en nagelbijtende thriller Voor ik ga slapen. Hiervan werden alleen al in Nederland en België 250.000 exemplaren verkocht. De tweede thriller Tweede Leven werd ook goed ontvangen. Flashback is zijn derde.
Deze auteur is in staat om een vlot verhaal te vertellen door gebruik te maken van een mooie balans tussen dialoog en beschrijvingen. Zijn woordkeuzes en zinsconstructies verraden een begenadigd verteller. Hij is tevens in staat om mooie metaforen te gebruiken voor het visuele deel van het verhaal. Omdat het verhaal draait om camerawerk en een documentairemaker krijgt het visuele deel veel aandacht door vakkundig gebruik van visuele details.
‘De auto is smetteloos schoon en op het dashboard staat een luchtverfrisser. Als het zakje zoethoutstokjes niet uit de bekerhouder zou steken, had je kunnen denken dat hij net uit de showroom was gekomen’.
Ook de luchtverfrisser bewijst dat het niet om een auto uit de showroom gaat. En dat is nu exact wat er mis is met dit boek. Het is prachtig geschreven en leest heerlijk. De inhoud is echter van een beduidend meer bedenkelijk niveau. Ik vind het vergezocht, ondoordacht, onrealistisch, vol hiaten, fragmentarisch en bovenal op geen moment spannend. Ik weet mij niet te verbinden met het hoofdpersonage omdat ze zelf ook niet weet wat er is gebeurd. Dat maakt ons beiden afwachtend en volledig overgeleverd aan de grillen van de auteur.
Die gooit er doorgaans nog een letterlijke en figuurlijke cliffhanger in en een plottwist en ik ben, los van de afwisseling tussen heden en verleden, volstrekt de weg kwijt. Het gedrag om de waarheid te achterhalen en de gebeurtenissen zijn onverklaarbaar en vol toevalligheden. Flarden van herinneringen die terugkeren en niet kloppen met de werkelijkheid. Ik heb niet genoten van dit boek dat uiteindelijk wel een goede finale kent.
Ik ben niet overtuigd geraakt. Veel heb ik al vaker en veel beter gelezen. Ik geef dit boek twee sterren. Een voor nu en en een voor de toekomst. Dat deze talentvolle auteur in zijn vierde boek de psychologische spanning weet te hervinden.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
