Zes mini-thrillers
[Recensie] Gebroken neemt ons mee naar zes verschillende verhalen die allen iets met misdaad te maken hebben. Met thema’s zoals wraak, corruptie en verraad, waarin we dieven, politieagenten, drugdealers en allerlei andere kleinere criminelen aan het werk zien.
Don Winslow slaat met Gebroken een volledig nieuwe en verrassende weg in. In plaats van een thriller, krijgen we nu zes kortverhalen in een boek. Zes mini-thrillers, kun je zeggen. Dit blijkt een erg goed idee te zijn, want de verschillende verhalen laten de belangrijkste aspecten van misdaad zien. Die ondanks de beperkte omvang telkens grondig genoeg zijn uitgewerkt. Met daarbij een duidelijk zicht op goed en slecht, want de auteur laat ons beide kanten van de wet zien. En vaak is de lijn tussen beide heel dun.
De auteur heeft een heel aangename en beeldende schrijfstijl. Zelfs in een verhaallijn van zo’n 60 à 70 bladzijden schetst Winslow voor ons een duidelijk beeld van de omgeving en van de personages. Daarnaast zorgt hij voor de nodige dosis humor, wat een welkome afwisseling is met de wat serieuzere verhaallijnen. Enig puntje van kritiek is het ontbreken van hoofdstukken. Al zijn de verhalen kort, een hoofdstuk zorgt voor een extra rustmoment en maakt het makkelijker om te lezen.
De zes verhalen hebben elk hun eigen karakter en sfeer. De plots zijn telkens vrij grondig uitgewerkt en origineel, wat aantoont dat ook kortverhalen een afgerond en boeiend geheel kunnen vormen. De verhalen lezen erg vlot, zelfs al verschilt het niveau van spanning onderling enorm. Zo opent het boek met Gebroken, dat draait rond wraak en ons een verhaal voorschotelt boordevol keiharde actie. Je ziet als het ware het bloed bijna van het papier stromen. De volgende verhalen zijn subtieler in aanpak, en hoewel er in elk verhaal wel iets van geweld zit, is het wachten tot nummer vijf Paradijs op een goed vuurgevecht met de nodige doden. Gelukkig blijft de vaart er wel in, ieder verhaal prikkelt op zijn manier de aandacht van ons als lezer.
Op het eerste gezicht staan de verhalen los van elkaar, met elk hun eigen verhaallijn en personages. Toch merk je na enige tijd dat sommige verhalen op een bepaalde wijze met elkaar gelinkt zijn. Dat zorgt voor een ‘aha’ gevoel, wat het boek extra interessant maakt. Op die manier kan ondanks de losse verhaallijnen toch op enkele aspecten en personages dieper worden ingegaan.
Daarnaast hebben alle verhalen ook een soort van boodschap, en wordt er een strijd geleverd op en over de lijn van de wet. Zo is wraak absoluut niet de goede manier om iets op te lossen, maar het is wel te begrijpen. Of neem het verhaal Laatste rit, waar het goede doen wordt beschouwd als onwettelijk. Maar naast alle misdaden is er ook ruimte voor hoop en plezier. Je leest de verhalen letterlijk met een lach en een traan. Zo is het leven, gevuld met vreugde én verdriet. En dit laat Don Winslow ons op een prachtige wijze zien.
Gebroken heeft mij enorm weten te verrassen. Ik lees normaal zelden boeken die uit meerdere korte verhalen bestaan, omdat dit nogal vaak ten koste gaat van een goed uitgewerkte plot. Don Winslow heeft met dit boek echter bewezen dat het ook anders kan. Elk plot steekt uitmuntend in elkaar, en ik zat telkens direct in het verhaal. Mijn aandacht verslapte nauwelijks. Natuurlijk zijn er verhalen die ik beter vond dan andere, maar allen hebben me op een bepaalde manier weten te raken. En dat vind ik erg sterk. Sommige verhalen blijven dan ook nog steeds nazinderen. Gebroken krijgt daarom van mij een zeer dik verdiende 4,5 sterren!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
