[Recensie] Duidelijke titel dit. Gelukkig iets compacter dan de oorspronkelijke Amerikaanse: Holding space: how to be with ourselves, communicate with others, and face a world of uncertainty. Terzake, daar houden wij van.
Erg jammer is het dan, dat het relaas van Matt Kahn vooral dat mist: terzake komen. Matt neemt ons op zeer uitgebreide wijze mee in zijn leven. Een rollercoaster van een leven, zo is het ook wel weer, met vóór zijn puberteit alleen diepe ellende. Ouders die constant aan het (bek)vechten zijn, niet alleen met elkaar maar ook, als hij vrede wil stichten, hem afsnauwen. Ze hebben beide een lastige jeugd gehad.
Als de jonge Matt opgroeit, vindt hij een verklaring en een oplossing voor dit ouders/kind/negatieve/energie/doorgeef-systeem. Een even logische als voor de hand liggende oplossing in meerdere delen:
“Een intentie van waardigheid neerzetten.
Om dat wat misbruik mogelijk maakt en rechtvaardigt, los te laten en om een ruimte van waardigheid te geven aan jezelf en anderen, kun je de volgende woorden hardop uitspreken.
Ik heb de intentie om ruimte te geven door de kunst van waardigheid, voor mezelf en voor anderen, zonder mijn pijn af te reageren op iemand anders en zonder toe te staan dan een ander zich kan verschuilen, voor zijn of haar pijn door mij slecht te behandelen. Ik sta waardigheid toe om te komen van uit een ruimte van assertieve helderheid, als een aanbod van de bekrachtiging van volwassen zelfstandigheid voor iedereen…”
We snappen dat de schrijver zijn trauma heeft aangepakt. Goed gedaan, maar ernstig zonde dat hij in het boek een zeer wollige schrijfstijl aanhoudt. Dat zorgt ervoor dat de lezer onnodig lang uitwaaierende zinnen door moet. Te lang voor deze lezer om bij de les te blijven, een les die trouwens met goed opletten al door de vijfwoordige Nederlandse titel prima wordt weergegeven.
