“Zo verdwijnt ook alle pijn”
[Recensie] Alexis de Roode behoort tot mijn favoriete dichters. Zijn debuut Geef mij een wonder vind ik iets minder treffend dan zijn latere werk, maar er is genoeg moois in te vinden. Diverse thema’s komen hier al in voor die in latere bundels een grotere rol krijgen: sprookjes, dierenleed, natuur.
De natuurgedichten vind ik het mooiste. Mijn favoriete gedicht uit deze bundel heet Winterslaap en gaat over een standbeeld in een park. Ik moet daarbij denken aan het beeld van koningin Wilhelmina in het Wilhelminapark in Utrecht. Het is een massief beeld, want ze draagt een grote winterjas.
“Laat mij koud en schitterend zijn,
en zonder mens. Van steen
wil ik zijn, een beeld in het park,
en niets kan mij raken,
en ik raak niets. Ik sta
en bekijk de seizoenen.”
In de tweede strofe gaat het beeld wortelen en verandert langzaam in een boom, die nog kaal is van de winter. Onzichtbaar ontstaan wortels en sapstromen.
De bundel sluit af met gedichten waarin afscheid moet worden genomen van een geliefde, zonder zwaarmoedig te worden. Dit komt uit het laatste vers:
“Het mooie van de tijd is
dat hij doorgaat, trouwer dan mensen.
Zo verdwijnt ook alle pijn.
Zing maar met de vogels
die slechts weinig jaren hebben.”
—
Eerder verschenen op Lalagè leest
