Thriller van wisselend niveau
[Recensie] Een heerlijk rustige witte cover. In het midden staat een glazen pot met daarin twee vlinders. De naam van de schrijfster staat bovenaan de cover met daaronder in rustige letters de titel Geen kind meer. Het woord ‘kind’ staat in sierlijke lichtblauwe letters. Onderaan staat de naam van de uitgever en daaronder staat in kleine letters ‘psychologische thriller’. De cover oogt heel rustig. De betekenis van de vlinders in de pot is mij niet helemaal duidelijk en straalt wat mij betreft ook niets uit van een psychologische thriller. De cover krijgt een 6.
Het is voorjaarsvakantie als de politie een inval doet bij Anna en haar gezin. Haar oudste zoon, de 19-jarige Dex, wordt verdacht van verkrachting van een minderjarig meisje. Anna kan en wil niet geloven dat haar zoon zich schuldig heeft gemaakt aan verkrachting. Ze staat volledig achter hem en vanuit haar oogpunt wordt het verhaal verteld vanaf het moment dat Dex wordt meegenomen naar het politiebureau voor verhoor tot en met de uiteindelijke uitspraak door de rechter.
Met Geen kind meer debuteert Esther Boek (1967) als schrijfster. Schrijven is altijd al een passie van haar geweest, maar na een heel heftige gebeurtenis in haar privéleven is ze begonnen met het schrijven van dit boek. Geen kind meer is gebaseerd op deze heftige gebeurtenis. Haar zoon is verdacht geweest van verkrachting en dit vormt de basis voor haar debuutboek.
Wat direct opvalt in het boek is hoe goed Esther Boek de emoties op papier weet te krijgen. Vanaf het begin weet ze de gemoedstoestand van Anna dusdanig op papier vast te leggen dat je als lezer de woede en wanhoop als het ware door jezelf heen voelt lopen. Door deze woede en wanhoop rijst ook meteen de vraag of de gebeurtenissen rondom het meenemen van Dex naar het politiebureau aangedikt zijn. Het komt namelijk redelijk ongeloofwaardig over dat bij alleen een verdenking de politie direct met twintig man het huis inneemt om sporen veilig te gaan stellen. Alsof er al vanuit gegaan wordt dat Dex dader is i.p.v. verdachte.
Vanuit Anna’s oogpunt is dat precies wat er gebeurt. Haar zoon is al veroordeeld voordat er ook maar een onderzoek heeft plaatsgevonden. Deze visie en bijbehorende houding laat de schrijfster haar gedurende het hele verhaal ook uitdragen. Hierdoor ontstaat er een vrij eenzijdig en gekleurd beeld. Ze probeert dit wel te breken door ook andere hoofdrolspelers aan het woord te laten. Dit doet ze door met flashbacks te werken en dan de vermeende slachtoffers, en de moeder van een van de meisjes aan het woord te laten. Door deze flashbacks te combineren met haar persoonlijke verhaal ontstaat er uiteindelijk een totaal plaatje van de gebeurtenissen. Een verhaal dat aangrijpend is, maar ook twijfel oproept of het niet op bepaalde punten is aangedikt voor het schrijven van een psychologische thriller.
Vooral de houding van de politie in dit verhaal roept bij mij twijfels op. Het beeld van de onpartijdige wetshandhavers wordt hier totaal onderuitgehaald. Als deze gebeurtenissen niet zijn aangedikt en ook daadwerkelijk door haar en haar gezin zo zijn meegemaakt, dan krijg ik daar behoorlijk de kriebels van. De geschetste gebeurtenissen druisen zo in tegen mijn beeld van een rechtvaardige behandeling van verdachten, dat ik alleen maar kan hopen dat voor het schrijven van dit verhaal de beschreven situaties behoorlijk zijn aangedikt.
In elk geval is haar schrijfstijl pakkend, want de hele gang van zaken roept diverse emoties op tijdens het lezen van het boek. Van ongeloof tot afschuw, en van medelijden tot meeleven. Toch knaagt het dat de kant van Dex nauwelijks belicht wordt. Zijn vermeende slachtoffers krijgen een stem in het verhaal, maar Dex’ stem wordt niet gehoord. Alles gaat door de ogen van zijn moeder, Anna. Of dit een bewuste keuze is om te onderstrepen dat hij vanaf het begin als dader wordt weggezet i.p.v. verdachte is niet duidelijk. In het eerste geval is het een gemis in het geheel. In het tweede geval is het een sterke uiting van ongenoegen over de loop der gebeurtenissen.
Esther Boek heeft met Geen kind meer een aangrijpend boek geschreven. Emoties worden sterk neergezet, maar de personages zelf blijven oppervlakkig. Gedurende het boek heb je als lezer het idee dat emotieverwerking de drijfveer is geweest voor het schrijven van het boek. Hierdoor voelt het eenzijdig en gekleurd aan. Ook rijzen er twijfels over de geloofwaardigheid van het proces en met name de rol van de politie. Deze voelt erg aangedikt en uitvergroot aan. Het eindresultaat is een aangrijpend boek, dat door de pakkende schrijfstijl van de auteur zeker binnenkomt.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
