Het verhaal draait ook nu weer rond geschiedenis en archeologie
[Recensie] Voor een archeologisch experiment gaat de zeventienjarige Silvie samen met haar ouders op expeditie in Nurthumberland. Dit dik tegen haar zin. Ze gaan er samen met professor Slade en drie studenten twee weken leven zoals de veenmensen duizenden jaren geleden deden. Bill, Silvie’s vader, is hier het fanatiekst in door zijn obsessie voor de IJzertijd. Hij weigert toegevingen en is heel streng, zeker voor zijn vrouw en dochter. Hoe verder het experiment verloopt, hoe meer alles dreigt te ontsporen.
De Engelse Sarah Moss is niet aan haar proefstuk toe wat het schrijven van boeken betreft. Naast non-fictie boeken schreef ze eerder al vijf fictieboeken. Geestgrond is haar zesde roman, en de derde die vertaald is in het Nederlands. Net als de vorige twee boeken draait het verhaal ook nu weer rond geschiedenis en archeologie.
Geestgrond begint direct vrij spannend met een flashback waarin een veenmeisje wordt geofferd. Dit is samen met het slot zowat het enige echt spannende dat er in het verhaal gebeurt. Dit in tegenstelling tot wat je vooraf verwacht na het lezen van de achterflap: “In haar dromen wordt Silvie achtervolgd door een veenmeisje dat duizenden jaren geleden in het moeras leefde en werd geofferd door haar eigen familieleden.” Behalve in de proloog is er nergens nog een terugblik naar dit geofferd veenmeisje te vinden. Of het ook echt een droom is, blijft ook gissen, want dit wordt op de flaptekst na nergens vermeld. Zo blijf je dus met vragen achter.
Het lijkt op het eerste gezicht duidelijk dat de IJzertijd en hoe de mensen toen leefden centraal staat in dit boek. Het grootste gedeelte van de plot draait dan ook rond het opgezette experiment, namelijk een tijdje leven zoals de veenmensen dat in hun tijd deden. Zeer interessant, het doet je nieuwsgierigheid prikkelen. Dit plotgedeelte kabbelt tot de slotclimax rustig verder, en laat o.a. iedere dag de zoektocht om eten zien, alsook het verschil in mentaliteit van de verschillende deelnemers. Vooral dat laatste is belangrijk, want naast geschiedenis gaat het tussen de regels door nog meer over onderdrukking, mishandeling en volwassen worden.
Tijdens het kamp zie je duidelijk het verschil tussen de zeventienjarige Silvie en de rest van de studenten. Hoewel deze misschien maar een drietal jaar ouder zijn, is het verschil in volwassenheid immens. Silvie wordt dan ook meer behandeld als een kind, en zo ziet zij zichzelf deels ook. Seksualiteit is nieuw voor haar en lijkt dit tijdens het kamp te ontdekken. Dit is echter absoluut verboden door haar vader, hij straft dan ook iedere vorm van ongehoorzaamheid af. Bill behandelt zijn dochter en zijn vrouw als onderdanige slaven, en als ze niet luisteren of tegenspreken krijgen ze slaag. Het meest schrijnende is dat Silvie dit alles ziet als iets normaals, en ze constant bang is haar vader kwaad te maken. Dit wordt dan ook opgemerkt door Molly, een van de studenten.
Sarah Moss heeft een boeiende schrijfstijl waaruit blijkt dat ze veel kennis heeft over de geschiedkundige en archeologische achtergrond. En dat is wel interessant om te lezen dan, je leert absoluut iets bij. Samen met de onderliggende thema’s is het een verhaal waar wel inhoud in zit.
Helaas ben ik minder positief over de lay-out van het boek. Die houdt enorm de vaart uit het verhaal. Het is een quasi doorlopende tekst. Na de proloog duurt het bijvoorbeeld tot bladzijde 55 vooraleer er een volledige alinea witruimte is, en zelfs tot pagina 136 voor je het volgende hoofdstuk tegenkomt. Voor zo een dun boek is dit veel te veel tekst na elkaar, zelfs met regelmatig een halve witregel rust. Daarnaast is er iets vreemds met de aanhalingstekens aan de hand. Deze ontbreken namelijk volledig. Vooral bij de dialogen is het enorm storend en verwarrend als er geen aanhalingstekens worden geplaatst bij het begin en einde van elke zin. Je mist zo het beeld en het gevoel van communicatie tussen de personages. Zonde.
Ik zit met een wat verdeeld gevoel na het lezen van Geestgrond. De archeologische achtergrond interesseerde mij erg, en ook de verwerkte thema’s pasten goed in het verhaal. Ook het einde vond ik erg goed bedacht en spannend. Helaas las het verhaal door de rommelige lay-out en gebrek aan visuele dialoog vrij traag. Ik miste ook diepgang in de personages en verhaallijn. Nochtans intrigeerde het verhaal mij wel. Ik moet hierbij constateren dat mijn verwachtingen voor ik aan boek begon zijn dus jammer genoeg niet ingelost na het lezen ervan. Daarom geef ik 2,5 sterren aan Geestgrond.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
