Spannend, tot de geloofwaardigheid het laat afweten
[Recensie] In het privéleven van Mina, een stewardess bij World Airlines, gaat het van kwaad naar erger. De gezondheidsproblemen met haar vijfjarige, maar zeer intelligente adoptiedochtertje en de labiele verhouding met haar echtgenoot (politieman) zorgen er voor dat haar zenuwen meer en meer opgespannen worden. Haar werkgever, WA, ligt in strijd met concurrent Qantas (Australische Vliegtuigmaatschappij): wie vliegt voor het eerst non-stop, met een volledige bezetting, van Londen naar Sydney, een vlucht van twintig uren?
Mina ziet hierin een kans op wat ademruimte en zij kiest vrijwillig om bemanningslid te zijn op de prestigieuze Flight 79. Journalisten, bloggers en VIPS maken deel uit van de passagiers en ze zullen allemaal, op een kritische manier, hun ervaringen publiceren over deze historische vlucht. Wat voor Mina een rustgevende ervaring moest zijn wordt door een onrustwekkende boodschap het begin van een nachtmerrie die twintig uren gaat duren. Tienduizend meter hoog in de lucht was de hel nooit dichterbij.
Een sfeer van spanning en gevaar
Wat opvalt: nog vόόr de proloog kiest de auteur voor een onrustwekkend gesprek over een brandend en neerstortend vliegtuig: daarmee creëert Mackintosh, samen met de titel Gegijzeld, een sfeer van spanning en gevaar. Zeker geen slecht idee om op zo’n manier een thriller te beginnen. In de proloog wordt de lezer geconfronteerd met de beschrijving van een afgelegd parcours waarin vooral de slotwoorden vragen oproepen,
Voortdurend wordt aangegeven waar wij ons in het luchtruim bevinden. Geen exacte weergave van coördinaten, geen minutieuze tijdsaanduiding, maar aftellende uren die ons nog scheiden van Sydney, Australië. Een goede keuze van de auteur, want samen met de afnemende tijd, neemt de spanning exponentieel toe.
Klare taal serveren
Met de hoofdthema’s ‘milieu en klimaat’, schiet de auteur perfect in het midden van ‘de actualiteitsroos’ waarin de opwarming van de aarde, door de uitstoot van broeikasgassen, centraal staat. Samen met Flight 79 vormt dit onderwerp de omkadering voor andere sociale en maatschappelijke thema’s zoals huwelijksproblemen, ontrouw, misbruik van vertrouwen, gokverslaving, afpersing, chantage, hoogbegaafdheid.
Mackintosh serveert klare taal: vlotte zinsconstructie, korte zinnen en dito hoofdstukken, waarin de verschillende verhaallijnen, telkens in de eerste persoon enkelvoud aan bod komen. Ze zorgen voor vlotheid en continuïteit. Belangrijk is de confrontatie met een aantal passagiers, de reden die zij hebben om op deze vlucht te zitten en de rol die voor hen is weggelegd in dit rampenverhaal.
Want dat is het voor mij. Ik krijg voortdurend het idee om naar een zoveelste rampenfilm (Flightplan, een film van Robert Schwentke uit 2005, zit voortdurend in mijn hoofd) te kijken, waarin gebeurtenissen eerst spannend en afschrikwekkend zijn, maar naarmate het verhaal vordert steeds ongeloofwaardiger overkomen. De evolutie van de situatie tussen de vleugels van een Boeing 777, tienduizend meter hoog en tegen een snelheid van pakweg duizend kilometer per uur is fictief, maar té veel neigend naar het onmogelijke. Dat is jammer. Een goed geschreven thriller met actuele thema’s en een goede plot. Maar samen met de geloofwaardigheid verdween voor mij de spanning, de interesse en de nieuwsgierigheid. Gezien de positieve kritieken op eerder werk van deze auteur ben ik toch een beetje teleurgesteld in het eindresultaat.
—
Eerder verschenen op Hebban
