Achterdocht jegens de medemens wordt weer scherp gesteld
[Recensie] De Engelse Mina en Adam zijn al jaren samen. Hun kinderwens heeft hen dochter Sophia gebracht. Zoals ieder kind is ook zij bijzonder maar Sophia beschikt over ‘andere’ eigenschappen die opvallend zijn en dat maakt haar zeker niet tot een gemakkelijke dochter. De band met moeder Mina is dusdanig hecht dat Adam zich weleens buitengesloten voelt. Mina cijfert zich vaak weg om voor haar dochter te zorgen en in combinatie met het veeleisende karakter van Sophia zorgt dat voor een behoorlijke druk op haar relatie met Adam. Wanneer Mina de kans krijgt om als stewardess op de langverwachte non-stopvlucht van Londen naar Sydney te gaan werken, neemt ze die met beide handen aan. Het is letterlijk een vlucht van de thuissituatie.
Eenmaal aan boord gebeuren er vreemde dingen. De veelbesproken vlucht 79 is gekaapt en alle ogen zijn op Mina gericht. Neemt haar gevoel het over of handelt ze met verstand? Kiest ze voor Sophia of voor haar passagiers?
Alarmbellen loeien
De nachtmerrie van iedereen die weleens in het vliegtuig stapt voltrekt zich in Gegijzeld. Sinds de aanslagen van 9/11 is er niet veel nodig om de alarmbellen te laten loeien of om achterdocht te wekken. Het gevoel bekroop me dat wat zich in het boek afspeelt niet eens om een geniaal brein vraagt. Het lijkt allemaal zo gemakkelijk, zo geolied. En daarmee ook behoorlijk angstaanjagend.
Mackintosh weet je meteen in het verhaal te trekken. De personages zijn herkenbaar. Mensen zoals jij en ik. De verhaallijnen van Mina en Adam zijn misschien niet vernieuwend om te lezen, maar passen mooi in dit verhaal. Ze maken hen kwetsbaar en daarmee menselijk. En precies dát legt de vinger op de zere plek. Alles draait om hoé je reageert in een stresssituatie en wat de gevolgen zijn van die reactie.
Het verhaal leest lekker vlot weg. Het wisselen van perspectief werkt tempo-verhogend, het houd je scherp, vooral omdat er ook ruimte is gegeven aan een aantal van de passagiers aan boord. Je merkt lange tijd dat er iets staat te gebeuren maar door de perspectiefwisselingen moet je geduldig zijn. Dan denk je het vervolgens te weten, de aanwijzingen zijn er immers, maar dan blijkt het toch nét anders te zijn.
Niet te missen onderliggende boodschap
De dreigende sfeer beperkt zich niet alleen tot in het vliegtuig. Ondanks dat het niet nagelbijtend is, het is zelfs heel subtiel, onderga je de psychologische spanning met plezier. Mackintosh heeft actuele thema’s als politiegeweld, verslavingsproblematiek, (online)terrorisme, social media en klimaatverandering zonder problemen aan elkaar weten te linken. Gegijzeld is dan ook een goedlopend verhaal geworden met een niet te missen onderliggende boodschap. De uiteindelijke plotwending deed me even fronsen, de details zijn duidelijk verraderlijk. Het is me nu wel duidelijk dat deze auteur zich blijft ontwikkelen en verbeteren. Ze drukt een geheel eigen stempel op dit genre en dat doet ze goed. Mijn lust om nu in een vliegtuig te stappen wel even getemperd. Clare Mackintosh heeft mijn achterdocht in de medemens weer even op scherp gezet.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
