Er is geen tijd te verliezen
[Recensie] Nadat de vijftienjarige Abbey tegen middernacht een feest verlaat verdwijnt ze spoorloos. Haar vriendje wordt de volgende ochtend vriendje dood aangetroffen, hij is op brute wijze vermoord. Is Abbey de dader of is zij zelf ook slachtoffer? Er zijn zoveel vraagtekens en nog zo weinig antwoorden.
Na het plotseling overlijden van haar ex laat rechercheur Gemma Woodstock zich tijdelijk overplaatsen naar Fairhaven. Ze verhuist samen met haar zoontje Ben naar dit kuststadje. Omdat ze geen tijd wil hebben om te piekeren hoe het nu verder moet in haar leven heeft ze aangeboden om het moordonderzoek naar Abbeys vriendje te leiden, zodat ze zich in haar werk kan begraven. Ze heeft deze tijd hard nodig om een beslissing te nemen over de zorg voor haar zoontje.
Vermissingszaken
Alsof het nog niet erg genoeg is wat ze tegenkomt als ze zich verder verdiept in het mysterie rond Abbeys verdwijning, krijgt ze steeds meer het gevoel dat deze zaak frappante overeenkomsten vertoont met een van haar recente vermissingszaken.
De personages zijn zo goed uitgewerkt dat het geen moeite kostte om ze tot leven te zien komen. Vooral de hoofdpersoon werd een vrouw van vlees en bloed. Een vrouw met veel vragen en twijfels over het leven van haarzelf en haar zoontje.
“Ik blijf buiten treuzelen en loop een rondje om het bureau om te overdenken wat Janet allemaal heeft gezegd. Het zoemen in mijn hoofd begint weer wanneer de gebeurtenissen van die fatale avond, tien jaar geleden, zich voegen bij wat ik van afgelopen zaterdag weet. Ik doe nog een rondje, want ik wil in beweging blijven. Het zonlicht kaatst wit terug van de ramen, de auto’s en de de golfplaten schuurdaken.”
Het verhaal begint met een spannende proloog, als Abbey wegvlucht van iemand die ze kent. Het spoor van de doden is onderverdeeld in negen delen, waarvan de titel aangeeft hoeveel dagen de vermissing een feit is. Vooral in de eerste delen leer je veel over Gemma Woodstock; ze is een vrouw voor wie niet alles in het leven vanzelfsprekend is.
Mooi beschrijvingen
De auteur geeft de omgeving waarin het een en ander zich afspeelt, duidelijk weer in haar mooie beschrijvingen.
“Ik bekijk het rustieke, plankhouten huis. Bloemen en boomtakken lijken zich ernaar uit te strekken, alsof ze het huis voor de natuur willen terugwinnen. Rechts van de wijd openstaande voordeur staat een lange houten bank met een gehaakt kussen erop, links ervan een rij boompjes in elegante plantenbakken. Ik hijs mezelf uit de auto en word vrijwel meteen besprongen door een grote, terracottakleurige hond, de tanden ontbloot en een tong als een slobberende vlag.”
Het is geen snelle thriller, maar is zeker spannend genoeg om de nieuwsgierigheid keer op keer te triggeren. De hoofdstukken zijn lekker kort en er worden goede dialogen neergezet. Het is tot op de laatste bladzijde spannend en zeker ook sfeervol.
—
Eerder verschenen op Graag Gelezen
