Veel chicklit, weinig thriller
[Recensie] In We moeten je iets vertellen van Marion Pauw vertelt schrijfster Kathelijne Hasselaar als ik-persoon het verhaal. Zij heeft een relatie met de vijftien jaar oudere Michiel, gehuwd met Ilse en vader van drie kinderen. Tot hun beider ontsteltenis raakt Kathelijne zwanger. Beiden zijn het direct eens over een abortus.
Kathelijne is afkomstig uit een streng christelijk milieu en droeg voorheen de door haar verfoeide voornaam Ruth. Ze heeft haar verleden en de vreselijke dingen die in het kerkelijke milieu gebeurden van zich afgeschreven in haar boek “In de naam van God”. Daarmee heeft ze relatieproblemen veroorzaakt met onder meer haar ouders.
Als Michiel “gewoon” met zijn gezin op wintersportvakantie gaat veroorlooft Kathelijne zich een moeizaam maar niet minder heftig avontuurtje met Thomas, een man van haar leeftijd. Daarna neemt haar leven een wending die haar op diverse vlakken tot grote twijfels brengt.
Het verhaal kabbelt voort en wordt nimmer echt spannend. In feite ontbreekt elk element dat het boek tot een thriller zou kunnen maken, en dat terwijl het boek op de cover als een literaire thriller wordt bestempeld. Marion Pauw geeft in het boek zelve een geheel eigen invulling aan dat begrip als “een boek tussen het klassieke thrillergenre en een roman”. Hierover zijn de meningen verdeeld van een terminologisch woordenspel tot een misplaatst marketinginstrument.
Marion Pauw heeft bij het verschijnen van We moeten je iets vertellen aangekondigd dat zij voorlopig geen thrillers meer zal schrijven. De liefhebbers van haar werk zullen dat betreuren want met thrillers als Zondaarskind, Daglicht en Drift heeft zij terecht de handen van vele lezers op elkaar gekregen.
Het onderhavige boek is vermoedelijk een vanuit het eigen perspectief van Pauw geschreven afscheid van het genre. De schrijfstijl en het taalgebruik zijn op een uitzondering na onberispelijk. Geen moeilijke woorden noch complexe zinnen, de lezer heeft het gemakkelijk. Bijzonder storend zal voor vele lezers echter het veelvuldige gebruik van een schuttingwoord en samenstellingen daarvan zijn; enkele tientallen keren komt dat voor. De functie ervan is niet direct duidelijk. Denkt de schrijfster hiermee een jonger lezerspubliek te bereiken? Deze vorm van taalverloedering grijpt steeds meer om zich heen. Tegenwoordig bedienen ook schrijvers van wie je het beslist niet verwacht, zich ervan maar gelukkig niet in de mate waarin het in We moeten je iets vertellen geschiedt. Jammer en onnodig!
Het verhaal is doorspekt met vele veelal humoristisch bedoelde voetnoten. Dat is origineel en ook wel een tijdje leuk, maar het wordt na verloop van bladzijden een pose. Vermakelijk is wel dat zij ook enkele malen de recensenten op de hak neemt. Pauw waarschuwt zelfs de recensenten ervoor te waken het boek niet als thriller te bestempelen.
De echte thrillerliefhebber zal voor dit boek niet al te veel waardering kunnen opbrengen. Daarvoor is het chicklitgehalte te hoog. Het is een amusant tussendoortje zonder enige spanning. Opmerkelijk genoeg heeft het boek de longlist van tien boeken voor de Gouden Strop 2016 gehaald. Wie dat begrijpt mag het zeggen.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
