Dubbellezen
[Blog] In de vakantie kies ik vaak voor schrijvers waar ik al eerder mooie boeken van las. Daarom zette ik deze zomer Perenbomen bloeien wit van Gerbrand Bakker op mijn e-reader. In het begin vraag ik me af waarom de zinnen zo kort en eenvoudig zijn; het blijkt een jeugdboek . Dat had ik niet verwacht en ik moet er even aan wennen, maar op zich is het geen probleem.
Het gaat over een gezin met een vader en drie zonen. De moeder is ooit weggelopen en ze weten alleen dat ze in Italië zit, doordat ze van daaruit verjaardagskaarten stuurt. Op een dag krijgen de jongens met hun vader een auto-ongeluk, waar jongste zoon Gerson het slechtst vanaf komt. Hij wordt blind. De scènes in het ziekenhuis zijn soms heftig, maar door de eenvoudige taal voelt het niet zo ernstig.
Ondertussen heb ik zin om nog een ander verhaal tegelijk te lezen (ik lees meestal wel een paar boeken tegelijk). Op mijn e-reader vind ik De eerste maandag van de maand van Peter Zantingh waarin een reisje naar Praag voorkomt en het lijkt me passend om dat te lezen terwijl ik in die stad ben. De thematiek komt deels overeen met Perenbomen bloeien wit: Boris en zijn vader staan centraal, de moeder is er niet meer (ze is overleden bij Boris’ geboorte) en de zoon belandt na een ongeluk in het ziekenhuis. De schrijfstijl is weer eenvoudig, maar ik ervaar dit verhaal als veel diepgaander.
Boris lijdt net als zijn vader aan dwanggedachtes en allebei praten ze daar niet over, omdat ze zich schamen. Het gaat beter met Boris als hij Sara ontmoet en na een tijdje met haar gaat samenwonen. Maar op een dag staat Boris weer bij z’n vader voor de deur, want Sara heeft het uitgemaakt. Ze merkt dat Boris vaak afwezig is en haar weinig vertelt over wat hem bezighoudt. Dat zit haar dwars en Boris kan weer bij zijn vader gaan wonen.
Het perspectief wisselt tussen vader en zoon, zodat je als lezer weet dat ze met dezelfde dwangstoornis worstelen. Maar de vader is er al een stuk verder mee: hij heeft hulp gezocht en gebruikt medicijnen om zijn angsten te onderdrukken. Tijdens hun reis naar Praag ontstaat heel voorzichtig het gesprek tussen vader en zoon, over de ziekte die hun leven beheerst. Ze worden niet ineens spraakwatervallen, merkt de schrijver op, maar het doet hen allebei goed om uit te spreken wat ze in elkaar herkennen. Terug in Nederland belandt Boris in het ziekenhuis en dan durft hij eindelijk hulp te zoeken voor zijn dwanggedachtes.
Het verhaal van Boris en zijn vader spreekt me aan en ik lees het boek in twee dagen uit. Peter Zantingh schrijft mooi, met af en toe wat levenswijsheden die erg herkenbaar zijn. Het boek van Gerbrand Bakker lees ik daarna uit. Ook dat is een goed verteld verhaal met een zwaar thema, maar het lukt mij toch niet zo goed om me in te leven in de hoofdpersonen en de emoties tussen de regels door te lezen. De andere romans van deze schrijver vond ik mooier.
—
Eerder verschenen op Lalageleest
