Heerlijk Nederlands debuut
[Recensie] Officier van Justitie Margot is ineens afwezig, dat is niks voor haar want de altijd punctuele Margot heeft nog niet eerder een dag van haar werk verzuimd. Haar collega en vriendin Louise is er behoorlijk ongemakkelijk onder en vermoedt dat er meer aan de hand is. Wanneer ook Peter, de man van Margot, ineens van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen weet Louise het helemaal zeker, er is iets niet in orde! Op kantoor gaat ogenschijnlijk alles gewoon door maar hun baas reageert ook maar raar wanneer ze navraag doet, waardoor haar voelsprieten op scherp staan. Ze gaat op onderzoek uit en al snel vindt ze wat aanwijzingen die te maken kunnen hebben met een recente zaak waaraan Margot heeft gewerkt. Louise schakelt vervolgens haar broer Rob in. Hij is werkzaam bij de politie en kan gebruik maken van zijn kanalen om eens te kijken of er iets meer bekend is. Ook wederzijdse vriendin, dierenarts Suzan, gaat mee op zoek. Totaal zonder de broodnodige ervaring gaan de twee vrouwen op eigen houtje aan de slag en raakt Rob via zijn werk behoorlijk in de problemen. Met z’n drietjes begeven ze zich al snel op glad ijs en alles lijkt in de richting te wijzen van die ene rechtszaak. En dat voorspelt niet veel goeds.
De interactie en de eigenzinnige karakters zorgen geregeld voor een glimlach tijdens het lezen. Humor in een spannend boek is altijd heel moeilijk én persoonlijk maar in dit geval pakt het echt grappig uit. Soms zijn de situaties wat gemakkelijk maar dat mag de pret echt niet drukken. Vooral grappig waren de tegenstrijdigheden tijdens sommige dialogen. Het ene denken maar vervolgens 180 graden anders reageren. Voorbeeldje op pagina 143: ‘Wat fijn. Wat fijn dat ze er is. Maar dan uitspreken: ‘Je gaat onmiddellijk terug’. Ook tijdens een actiescène op het platteland gaat het volledig mis tussen de hoofdpersonages. De communicatie onderling is ronduit belabberd en de eigenzinnigheid spat er vanaf. Vooral de manier waarop de hoofdpersonages zich door bepaalde situaties heen bluffen is erg sterk. Bedoeld of niet, het geheel is grappig en toch ook spannend uitgevallen. Moet kunnen hoor! De knulligheid en onbeholpen acties zorgen in dit verhaal voor een komische noot en dat is zeer goed bevallen. Is alles even aannemelijk? Nee, dat niet. Zijn ze leuk om te lezen? Ja, absoluut! En waar gaat het om tijdens het lezen? Leesplezier toch? En dat is hier in Gevaarlijk spel absoluut ruim vertegenwoordigd. Tussen de hoofdstukken zijn daar de beklemmende passages van een onbekend persoon. Angst en paniek, in het donker. Het is lang onduidelijk om wie dit gaat. Deze manier van spanning opbouwen is natuurlijk niet nieuw maar wel goed toegepast.
Van Kempen heeft een vlotte pen, zoveel is zeker. Ze weet situaties kort maar krachtig weer te geven, ze is duidelijk in haar woordkeuzes en draait, meestal, niet om de kern heen. Daardoor word je als lezer heel snel meegenomen in het verhaal én in het verdenken van wie dan ook. Vooral omdat in het begin Louise alleen lijkt te staan in haar bevindingen neig je sterk om het voor haar op te nemen, ze kweekt sympathie bij de lezer op deze manier. Een verhaal zo op te starten verzekert de aandacht van de lezer. Het intrigeert en laat niet meer los. Gevaarlijk spel leg je dan ook moeilijk weg. Juist omdat het gemakkelijk en lekker leest. Niks moeilijk gedoe, je wilt weten hoe het verder gaat.
Natuurlijk zijn er een paar puntjes van kritiek te benoemen. Een voorbeeld is het teveel in detail treden, het doet soms wat overdreven aan. Op pagina 183,184 en 186 is er erg veel aandacht voor de koffierondes tijdens een serieus gesprek tussen Rob en Margot. Het leidt af van de essentie van de dialoog en dat hoeft niet. Het gebruik van de term ‘synthetische drugs/synthetisch laboratorium’ viel ook op. Het werd op een gegeven moment echt te vaak en te nadrukkelijk benoemd. Daar zouden synoniemen ook hebben volstaan waardoor het betreffende stuk prettiger zou lezen. Op deze manier kwam het wat onnatuurlijk over. Opvallend is het geregeld weglaten van lidwoorden aan het begin van een zin. Zou dat een tactische zet zijn, een manier van krachtig schrijven? Het kan.
Vrouwen van tegenwoordig hebben ballen, praten en handelen ook zo (uitzonderingen blijf je houden). Powervrouwen zijn leuk om over te lezen en al helemaal als ze dan ook nog eens voor elkaar vallen. Out of the (thriller)box schrijven is vernieuwend en waarom ook niet? Een realistische weerspiegeling van de samenleving maakt een verhaal alleen maar aannemelijker. Maar Van Kempen heeft daarmee wel een risico genomen. Niet iedereen zal die rolverdeling kunnen waarderen of kunnen plaatsen. Vooral het feit dat er sprake is van een ontluikende vrouwenliefde, die overigens heel integer en mooi is neergezet, zal kritiek oproepen. Niets van aantrekken! Deze personages zijn, net als hun gevoelens, nog volop in ontwikkeling en lopen in het verhaal ook tegen vooroordelen op. Jammer dan, dit is zoals het is en dat hoort zo! Waarom is een heterorelatie wel oké en roept dat geen enkele reactie op en een lesbische relatie wel? De lichte erotische scenes zijn met klasse beschreven en verre van ordinair. Complimenten voor het tonen van lef om dit zo te doen!
Eigentijdse maar eigenwijze vrouwen, spanning en humor in één boek? Ja, het kan! Van Kempen bewijst met een vlotte pen dat een debuut niet schoorvoetend ten ijs hoeft te komen. Gewoon knallen! Een verdraaid lekker, uptempo boek dat je (helaas) zo uit hebt. Het is heel slim opgebouwd in twee delen. Wanneer je het eerste deel achter de rug hebt denk je dat je alles wel hebt gehad, maar je zit pas op de helft! Het tweede deel is echt verrassend te noemen. Van Kempen heeft hiermee eigenlijk een dot gas gegeven in een al snel lopend verhaal. Echt tenenkrommend spannend is het niet maar de auteur geeft elke keer wel de suggestie tot spanning en dat is meer dan voldoende om door te blijven lezen. De plot is ook echt een verrassing.
Dit zou zomaar eens een debuut kunnen zijn dat heel veel lezers zal aanspreken. Omdat het goed is uitgewerkt, de personages van ‘nu’ zijn (echt een pluspunt en het vermelden waard!) én het humor bevat is dit een absolute aanrader voor iedere lezer die van een ‘lekker boek met spanning’ houdt. De personages lenen zich ook meer dan prima voor een vervolg, hopelijk komt dat er dan ook!
No nonsens in een heerlijk Nederlands debuut dat veel meer aandacht verdient dan dat het nu krijgt.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
