Een heerlijk liefdesverhaal
[Recensie] Corey Callahan heeft een zwaar ongeluk gehad, maar besluit dat zij toch naar dezelfde eliteschool wil gaan als haar broer, het Harkness College. Het feit dat ze gebruik moet maken van een rolstoel houdt haar niet tegen, ondanks dat het college niet optimaal geschikt is voor een mindervalide. Ze heeft juist behoefte om ver weg te zijn van haar ouders die zich teveel zorgen om haar maken. Corey krijgt van de studentenhuisvesting een kamer voor mindervaliden, zodat zij meer bewegingsruimte heeft. Aan de overkant van de gang blijkt een aantrekkelijke jongen te wonen, Adam Hartley.
Corey is vanaf het eerste moment dat ze hem ziet sprakeloos en compleet onder de indruk. Adam heeft op twee plaatsen zijn been gebroken tijdens een ijshockeykamp en heeft tijdelijk ook een kamer voor mindervaliden. Ze kunnen vanaf het eerste moment goed met elkaar opschieten, echter heeft Adam al een vriendin. De vriendin van Adam vertrekt naar Europa en is voor een aantal maanden weg. Hierdoor krijgen Corey en Adam de kans om vaak met elkaar op te trekken. Doordat Adam zich door zijn belemmeringen enigszins kan inleven in de situatie van Corey, krijgen ze een hechte band. Corey begint langzaamaan gevoelens voor hem te ontwikkelen. Stacia, de vriendin van Adam belt elke avond en Corey vraagt zich af of er ooit een jongen zal zijn die zulke gevoelens voor haar zal hebben.
Ze is onzeker sinds haar ongeluk en ze denkt niet dat een sportieve jongen zoals Adam ooit op haar zal kunnen vallen na haar ongeluk. Het merendeel van de tijd zit Corey namelijk in een rolstoel, hoewel zij met behulp van een paar spalken om haar benen en een paar krukken redelijk kan lopen. Corey blijkt een zeer creatieve meid te zijn die zich niet laat tegenhouden door haar beperkingen, alleen in de liefde is ze erg onzeker geworden.
Je leest het verhaal vanuit twee perspectieven, dat van Corey Callahan en Adam Hartley. Op deze manier krijg je een goed inzicht in de gedachtewereld van beiden. Ik vond dit een prettige manier van lezen, omdat je zo al eerder zaken over het andere personage wist dan diegene zelf. De schrijfster weet goed de onzekerheid van Corey over te brengen. Hoe gaat ze verder met haar leven, nadat haar grote droom in duigen is gevallen. Kan ze nog van dingen genieten?
Je wordt je er als lezer bewust van in hoeverre het leven moeilijk kan zijn voor iemand in een rolstoel, het is helaas niet vanzelfsprekend dat je overal toegang hebt, dat je kunt gaan en staan waar je wilt. Ook wordt besproken hoe typisch mensen kunnen reageren als je in een rolstoel zit. Alsof zoiets je een ander persoon zou maken. ‘Dat was een van de rare wetenswaardigheden van het rijden in een rolstoel. Negen van de tien keer dat ik tegen iemand aanbotste – of zelfs iemand plat reed – bood diegene zijn excuses aan. Het sloeg nergens op en op de een of andere manier maakte het me nijdig.’ (Pagina 18).
Ik vond de humoristische manier waarop zowel Corey als Adam over hun handicap praten geweldig. Het maakt het verhaal minder zwaar beladen. Zo noemt Corey de ‘Harkness Campusgids voor Mindervaliden’ de kneusjeskaart. Ook is zij bijzonder creatief in het bedenken van oplossingen hoe zij toch voor haar ongeschikte gebouwen kan betreden en mee kan doen aan het sociale leven op het college. Deze oplossingen leiden soms tot hilarische situaties.
Adam laat zien dat Corey net zo volwaardig is als ieder andere student en betrekt haar bij zoveel mogelijk zaken: “Iedereen heeft shit waar hij mee moet dealen, Callahan. Iedereen.’ Hij gaf een kneepje in mijn hand en trok de zijne toen terug. ‘Die van jou is zichtbaar voor iedereen, daar ben ik niet jaloers op. Maar iedereen draagt wel iets met zich mee, of je het nu zien kunt of niet.” (Pagina 93).
Corey moet een nieuw, ander leven voor zich gaan opbouwen en haar handicap leren accepteren. Sarina Bowen heeft dit op een overtuigende manier weten te brengen. Ook Adam heeft enkele persoonlijke zaken op te lossen. Het wordt voor Corey duidelijk dat iedereen zo zijn eigen problemen heeft om mee te dealen, zichtbaar of onzichtbaar voor de omgeving.
Waar ik enorm van heb genoten is het ‘hoopfeetje’ van Corey, een heerlijk fictief personage. Ik moest steeds vreselijk lachen als dit personage tevoorschijn kwam. Sarina Bowen heeft met Gevallen dromen een heerlijk liefdesverhaal met inhoud en een duidelijke boodschap neergezet. Ik heb genoten van het verhaal, het thema ‘mindervaliden’ heeft mij gedurende en na het lezen aan het denken gezet. En dan het einde: ik was zo ontroerd. Dit boek is een echte feelgoodroman. Ik geef Gevallen dromen graag 3,5 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
