Karen Slaughter: ”Je moet zeker om sommige dingen lachen in het leven, anders wordt het veel te erg allemaal. Je moet balanceren tussen licht en zwaar.”
[Interview] Karin Slaughter, de Koningin van de Crime, kon afgelopen maand haar jaarlijkse bezoek aan de lage landen weer voortzetten na een noodgedwongen onderbreking van twee jaar. Voor ons interview hebben we afgesproken in de lobby van haar hotel, het Waldorf Astoria te Amsterdam, waar we eerst in de tuin wat foto’s maken alvorens we een rustig plekje opzoeken.
Roelant: Karin, je schrijft nu ruim twintig jaar en je weet elk jaar met een nieuw boek uit te komen. Inmiddels heb je een imposant oeuvre op je naam staan. Hoe lukt je dat om elke jaar opnieuw met een sterk boek voor de dag te komen?
Karin: “Ik werk met een strak schema. Ik heb een cabin, een houten huisje in het bos, dat mijn vader voor me gebouwd heeft, en daar zit ik twee weken achter elkaar te schrijven. Dan ben ik een week thuis, tot ik weer naar mijn cabin ga. Dus telkens twee weken op, één week af, zeg maar. Dat geeft me regelmaat. Want in mijn kleine huisje heb ik geen enkele afleiding. Ik zie niemand. Alleen mijn vader komt af en toe langs om wat boodschappen voor de deur te zetten. In de tijd dat ik daar zit ben ik met niets anders bezig dan schrijven. Ik loop de hele dag in mijn trainingspak. Als ik er langer dan twee weken zit, ga ik dingen vergeten als douchen en eten. Vandaar die afwisseling. In de tussenweek wanneer ik terug ben in de beschaving en thuis zit, kan ik bijkomen en me met de rest van de wereld bemoeien. Ik dacht dat de pandemie niet zoveel vat op me zou krijgen, omdat ik erg van eenzaamheid houd. Maar na een jaar kreeg het me toch te pakken. Vooral de uitzichtloosheid kreeg me eronder.”
Roelant: Dat begrijp ik. Er is een verschil tussen gedwongen alleen te zitten of om ervoor te kiezen. Hoe zit het dan met je sociale leven vraag ik me af, je liefdesleven? Heb je een relatie?
Karin: “Ik ben al dertig jaar met dezelfde vriendin. We hebben daarin een modus gevonden die voor ons beide werkt. [lachend] De periodes dat ik schrijf, loop ik mopperend rond en kan ik beter alleen zijn. Inmiddels zijn we aan elkaar gewend. Maar ik hou haar altijd buiten de publiciteit. Ik noem zelfs haar naam niet. Er lopen nu eenmaal krankzinnige types rond.”
Roelant: Hoe kwam je op het idee voor dit nieuwe boek, Gewetenloos? In feite is het een op zichzelf staand vervolg van Gespleten ( Pieces of Her).
Karin: “Dat is ontstaan doordat Netflix met het idee kwam om Pieces of Her te gaan verfilmen, om er een mini serie van te maken. Destijds was Gespleten een stand alone. Maar toen ik het script van Netflix aan het lezen was, voelde ik dat er wat meer over Andy gezegd zou mogen worden. Hoe zou het zijn wanneer zij een volwassen vrouw was? Hoe zou ze zich hebben ontwikkeld? Op een gegeven moment heb ik een US Marshall ontmoet. Ik had geen idee wat die allemaal deden. Er zijn niet eens zoveel Marshalls in de USA, zo’n 5000 schat ik. En ze zitten overal. Ik raakte gefascineerd door de gesprekken met haar. Na 9/11 ging de FBI zich vooral toeleggen op terrorisme. De Marshall gingen de oude FBI taken vervullen. De training om een US Marshall te worden, is iets wat ik in geen miljoen jaar ooit zou kunnen doen. [gelach] Maar ik kan er over schrijven. Ik heb vrouwelijke Marshalls ontmoet die kleiner zijn dan ik en toch die zware training doorstaan hebben. Man tot man gevechten, één op één, alles. Echt ongelooflijk. Ik wilde schrijven over iemand die misschien niet zo zeker is van zichzelf, maar die door training en fysieke oefening leert om meer zelfvertrouwen te krijgen. Dat vond ik een mooie bestemming voor Andy.”
Roelant: De Netflix serie vond ik heel goed trouwens.
Karin: “Ja, ik ook. Dat hebben ze goed gedaan.”
Roelant: Zitten er nog meer verfilmingen aan te komen?
Karin: “Geen idee. Netflix zit nu even in een lastige positie, financieel, met teruglopende abonneecijfers, kijk naar Rusland. Ze houden pas op de plaats. Afwachten, misschien in de toekomst.”
Roelant: Veel van de boeken van Harlan Coben worden nu door hen verfilmd. Met wisselend resultaat moet ik zeggen
Karin: [lachend] “Ik heb dat niet gezegd!”
Roelant: Nee, die neem ik voor mijn rekening. Karin, je bent een vrouw met zoveel humor. Toch zien we dat maar mondjesmaat terug in je boeken. De onderwerpen zijn ook zeer serieus.
Karin: “Je moet zeker om sommige dingen lachen in het leven, anders wordt het veel te erg allemaal. Je moet balanceren tussen licht en zwaar. Er zit wel wat humor in mijn nieuwe boek, met name in de scènes tussen Andy en haar moeder. Ik vind het bijvoorbeeld leuk dat haar moeder altijd meteen weet wat er aan de hand is, voordat Andy dat zelf doorheeft. Dat lijkt erg op de relatie die ik met mijn vader heb. Mijn vader heeft ook altijd alles van mij meteen door.” [we lachen]
Roelant: Je bent dol op je vader, hè? Hij is jouw grote voorbeeld?
Karin: “Oh ja. Altijd al geweest. Hij geeft me regelmatig advies en begrijpt het ook als ik het niet opvolg. Maar meestal doe ik dat wel, hoor! Hij is nu 78 jaar en nog steeds van groot belang voor mij.”
Roelant: Hij heeft je ook geleerd om jezelf te verdedigen. Heb je nog steeds een revolver in je cabin liggen?
Karin: “Zeker. Ik ga elke twee, drie maanden naar de schietbaan om te oefenen. Dat lijkt misschien niet zo veel, maar het is geen hobby van me. Ik gebruik dat ding alleen voor bescherming wanneer ik in mijn afgelegen hutje in the middle of nowhere zit.”
Ik vertel Karin een anekdote uit mijn middelbareschooltijd dat we in de natuurkunde les een pijl en boog afschoten op het schoolplein en uit de tijd en de afstand die de pijl had afgelegd, de snelheid van de pijl konden berekenen.
Karin: “Zoiets zou onmogelijk zijn in de USA. We hebben al een geschiedenis van geweld in scholen met wapens. Dat is vreselijk.”
Roelant: Zou jij een oplossing daarvoor kunnen verzinnen?
Karin: “Ik weet het niet. Eerlijk niet We leven onder de tirannie van de minderheid. Want de meeste Amerikanen willen helemaal niet dat wapens zo gemakkelijk verkrijgbaar zijn. Maar ons politieke systeem is ontworpen en erop ingericht om bepaalde minderheden aan de macht te houden. Dit gaat al terug naar de tijd van de slavernij. Want de mensen die de grondwet schreven, waren de plantage eigenaars, de slavenhouders. En de grondwet is zodanig ingericht dat de slavenhouders disproportioneel zeggenschap kregen om de status quo te handhaven. Het is eigenlijk een variatie op kolonialisme, alleen in hetzelfde land.”
Roelant: Dat lijkt wel een beetje op de situatie in Noord-Ierland waar alleen de mensen die een huis bezaten, de rijke Protestantse minderheid, mochten stemmen.
Karin: [lachend] “En we zien waar dat toe geleid heeft. We moeten afwachten hoe het verder gaat in de USA. Mensen zijn erg boos. Misschien krijgen we wel een burgeroorlog of zoiets.”
Roelant: Ben je pessimistisch?
Karin: “Ik ben erg pessimistisch. Voornamelijk over culturele zaken. Dingen als vrouwenrechten, homorechten die zoveel stappen terug hebben moeten maken. Een minderheid is die zaken terug aan het draaien. Er was zoveel vooruitgang en hoop toen Barack Obama gekozen was. Maar Trump heeft zoveel teruggedraaid dat we weer zijn afgegleden. Dat zie je nu in het hogergerechtshof, met door Trump aangestelde rechters, met het loslaten van de rechten van vrouwen op abortus. That is shocking! Daar word ik zó bedroefd van en ook boos over. Eigenlijk kun je zeggen dat Amerika geen democratie meer is, maar een republiek. We kunnen alleen maar hopen op nog vier jaar met Biden.”
Roelant: Of Kamela Harris?
Karin: “Wie weet, maar het is zó moeilijk voor vrouwen. Hilary Clinton had 3 miljoen stemmen méér dan Trump, maar door het rare systeem was Trump destijds gekozen. Binnen een jaar of dertig is de meerderheid van de Amerikanen niet meer wit. Dat besef leidt tot veel agressieve reacties van mensen die coute-que-coute de ‘witte mannen dominantie’ in stand willen houden. Het wordt steeds lastiger om je in dit land thuis te voelen. [lachend] Misschien verhuis ik wel naar Holland.”
Roelant: Geweld tegen vrouwen is een belangrijk thema in al jouw boeken. Dat is iets wat je duidelijk wilt uitdragen.
Karin: [aarzelend] “Als je kunstenaar bent, moet je de wereld laten zien wat er gebeurt. Je bent als een spiegel die de samenleving belicht. Dat is mijn missie. Ik wil niet alleen een spannend verhaal schrijven, maar ook mensen bewust maken van hoe gevaarlijk het is om een vrouw te zijn. De eerste slachtoffers zijn altijd vrouwen. Kijk naar het dispuut tussen Johnny Depp en Amber Heard. De publieke opinie maakt haar af.”
Roelant: Maar het is ook een vreselijke vrouw.
Karin: “Maar dat was niet de vraag! De juridische vraag was of Depp gewelddadig was tegen haar. En dat was zo. Maar heel veel mensen, zelfs jonge vrouwen, zagen de rechtszaak als een soap opera. Let wel, er is een groot verschil wanneer hij háár slaat of als zij hem slaat. Hij is zoveel sterker dan zij. En hij was nooit doodsbang voor zijn leven zoals zij dat wel was wanneer Depp dronken of stoned haar in elkaar sloeg. Mensen vergeten dat omdat ze haar niet mogen. Dat verklaart de jury uitslag in dat proces. Ondanks dat de simpele vraag in die rechtszaak was: heeft Depp Amber Heard mishandeld?”
Roelant: Ik moet een beetje denken aan het proces tegen O.J. Simpson. Herinner je je die periode nog?
Karin: “Zeker. Ik zat toen op high school en weet nog de verschillende reacties die ik zag op school bij het horen van de uitspraak. De witte kinderen waren verbijsterd, terwijl de donkere kinderen stonden te juichen. Dat was de eerste keer dat ik me realiseerde dat het twee totaal verschillende werelden waren. Als je naar de geschiedenis van Los Angeles kijkt, hoe minderheden daar worden behandeld, hoe de politie op heeft getreden tegen gekleurde mensen, dan begrijp je dat er geen enkel vertrouwen bestaat jegens de politie.”
Roelant: Is dat misschien een thema voor een volgend boek?
Karin: [aarzelend] “Ik weet het niet. Mijn voornaamste focus ligt toch op hoe vrouwen behandeld worden. Vrouwen overal. In mijn volgende boek ga ik terug naar de serie en zal het gaan over Sarah en Will in een zaak die voor Sarah heel persoonlijk is. Dat is alles wat ik er voorlopig over kan zeggen.”
Dank je wel voor dit heerlijke gesprek, Karin.
Foto’s: Josia Brüggen
—
Voor het eerst gepubliceerd in Bazarow Magazine
