Psychologisch enorm interessant
[Recensie] Een tweede Robert Hunter-thriller. De eerste was Handtekening van het kwaad en deze verscheen ook bij Uitgeverij HarperCollins Holland.
Zonder de eerste te hebben gelezen, ontving ik Gezicht van het kwaad. Daarnaast ontving ik van een ‘Perfecte Buur’ de aanmoediging dat ik nu iets bijzonders in handen had. Ze was fan van deze auteur.
Mijn Insta-post van dit boek leverde veel reacties op waaronder van een andere liefhebber en een wens van de auteur zelf: ‘I really hope you enjoy it’.
Chris Carter werd met Italiaanse roots in Brazilië geboren, waar hij zijn jeugd en tienerjaren doorbracht. Na het behalen van zijn Middelbare schooldiploma verhuisde hij naar de VS waar hij psychologie studeerde met specialisatie in crimineel gedrag.
Tijdens zijn universiteitsjaren had hij verschillende bijbaantjes van hamburgers flippen tot deel uitmaken van een exotische dansgroep voor mannen.
Vervolgens werkte hij een aantal jaren als crimineel psycholoog voordat hij naar Los Angeles verhuisde waar hij zijn kostuum en aktetas inwisselde voor jeans, bandana en elektrische gitaar. Eerst in de VS en later vanuit Londen speelde hij met menig beroemd artiest. Als professioneel muzikant heeft hij verschillende keren de wereld rondgereisd. Als muziekliefhebber zou ik dolgraag zijn Discografie kennen. Daarover heb ik geen details kunnen vinden.
Een paar jaar geleden gaf hij dit alles op om fulltime schrijver te worden. Na een tiental thrillers, blijkt ook daar muziek in te zitten. Zijn boeken worden in meer dan twintig landen uitgegeven.
Wat het mooie is wanneer je als recensent niet de gehele serie hebt gelezen, je ook kunt beoordelen in hoeverre de boeken los te lezen zijn. Bijvangst. Ik ging snel lezen. Lang geleden dat ik een boek zo snel heb uitgelezen.
De auteur lijkt veel van zijn eigen ervaringen, basisnormen/waarden en belevenissen in zijn boeken te stoppen. Robert Hunter heeft als hoofdpersonage ogenschijnlijk raakvlakken met zijn geestelijk bedenker. Profiler, muziekliefhebber en sociaal.
Het is lang geleden dat er een hoofdpersonage gepresenteerd wordt in een thriller dat gewoon een fijn mens is. Geen jeugdtrauma, geen drankprobleem, geen verdriet om een verloren liefde.
Een hartverwarmend sociaal bewogen mens met respect voor collega’s, leidinggevenden, en de mensen in zijn omgeving, zonder anderzijds karaktertrekken van een onkwetsbare superheld te hebben. Daarin zit een groot onderscheid tussen kaf en koren.
Het verhaal start met een expliciete daad van extreem geweld waar omheen zich een gruwelijke zaak ontvouwt. Het onderzoeksteam is klein en verwijst slechts een enkele keer naar het vorige deel van de Robert Hunter serie. Hierdoor word je als lezer wel nieuwsgierig naar het eerste deel maar kom je niets tekort om heerlijk te gruwelen.
De rij verdachten, getuigen en andere personages is in tegenstelling tot het onderzoeksteam enorm lang. De auteur heeft het talent om in twee pagina’s een personage een bekende van de lezer te laten worden. Een talent dat als profiler prima kan worden benut bij het schrijven.
Gruwelijk is het. En tevens snel en voortdurend spannend. De korte hoofdstukken en het lettertype maken het extra aantrekkelijk om vooral door te lezen. Zelfs onder een belangrijke wedstrijd van ‘mijn favoriete voetbalclub’ wist Carter soms te winnen. Wat interessant is, is dat expliciet geweld ook op een bepaalde manier verslavend is.
Psychologisch enorm interessant.
Dat je als lezer wacht op en uitkijkt naar een nieuwe misdaad is wonderlijk. Zijn we dan diep van binnen nog altijd beesten die ernaar hunkeren geweld te verheerlijken en bloed te willen ruiken?
Gelukkig weten u en ik zich in te houden door deze honger slechts op papier te stillen. Dit boek leent zich daar ultiem voor. Een thriller uit de buitencategorie. Los van een enkel rafeltje een aanrader voor een ieder die van dit genre houdt. Vier bloederige sterren voor Gezicht van het kwaad.
Persoonlijke songtekst:
‘I know a thing or two about her
I know she’ll only make you cry
She’ll let you walk the street beside her
But when she wants, she’ll pass you by
Everybody says she’s lookin’ good
And the lady knows it’s understood
Strutter
She wears her satins like a lady
She gets her way just like a child
You take her home and she says maybe, baby
She takes you down and drives you wild
Everybody says she’s lookin’ good
And the lady knows it’s understood
Strutter’
(Kiss – ‘Strutter’)
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
