"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Hadden de Grieken al raketten?

Maandag, 21 december, 2020

Geschreven door: Govert Schilling, Tjarko van der Pol
Artikel door: Gerald Schut

Nieuw kinderboek leest als een raket

Een mooi kinderboek over de geschiedenis van de ruimtevaart vormt deze kerstvakantie het enige legale vuurwerk voor het hele gezin.

[Recensie] De elegante en trefzekere pen van wetenschapsjournalist Govert Schilling kleurt regelmatig de pagina’s van TW. Voor een jeugdiger publiek schreef hij onlangs een fijn overzicht over het ontstaan van de ruimtevaart. Wie nog een kerstcadeau zoekt voor kinderen hoeft niet langer te zoeken.

Schilling maakt de grenzen van ons weten tastbaar door te beginnen in tijden waarin de mensheid alleen nog maar kon dromen van ruimtevaart. Niet zo heel lang geleden was ‘Van de aarde naar de maan’ van Jules Verne nog een beredeneerd maar speculatief avontuur. Het toont mooi hoe science fiction een doorkijkje kan bieden naar de toekomst.

Hoewel Govert Schilling zich, na zijn talrijke optredens bij shows als de Wereld Draait Door, intussen een bekende Nederlander mag noemen, was mijn 10-jarige dochter toch vooral onder de indruk van het voorwoord van André Kuipers, die nog net iets bekender is. Kuipers benoemt treffend de Dromers, Denkers, Doeners en Durfallen, die nodig zijn om science fiction tot realiteit te maken.

Boekenkrant

Zo legt Schilling in het door Tjarko van der Pol prachtig geïllustreerde boek uit waarom een 36.000 km lange roltrap naar de ruimte vooralsnog een idee is dat op papier mogelijk is maar in de praktijk nog niet. Ondertussen leren ook volwassenen die hun ruimtevaartcanon niet helemaal op een rij hadden nog van alles bij. Ik vond het even leuk als mijn dochter om te realiseren dat de zon even groot is als zij, als je de aarde terugbrengt tot omvang van een knikker.

Het boek gaat soms wel erg diep door knieën en neemt naar mijn smaak iets te vaak de populair-kletserige tone of voice van het jeugdjournaal aan. Dan verdringt irrelevantie de inhoud. “Is er geen Efteling op Mars? Nou, boeiuh!” reageert mijn dochter. Ze vond het problematischer dat je voor een vakantie van drie weken op de rode planeet anderhalf jaar aan het reizen bent. Op andere plekken werkt het kinderperspectief wel goed, zoals bij de maanlanding, verteld vanuit het gezichtspunt van de kinderen van Armstrong. Als het overzicht van ongelukken in de ruimtevaart 10 pagina’s eerder had gestaan zouden we het nóg spannender gevonden hebben.

Het mag de pret niet drukken. Van de drietrapsraket tot de indeling van ons zonnestelsel, wij hebben thuis van alles geleerd. ‘Ik vind het leuk dat er zoveel weetjes in staan en dat alles zo goed uitgelegd is. En dat ze ook fantaseren over wat er in de toekomst gaat gebeuren,’ luidt het salomonsoordeel van mijn 10-jarige.

Mijn kleine neefje wil geen astronaut meer worden, sinds hij vernomen heeft dat ruimtevaarders luiers dragen. Dat is een wetenswaardigheid die Schilling wijselijk verzwegen heeft.

Eerder verschenen op TW.nl