Vooral voor verstokte Sedaris-fans
[Recensie] Jaren geleden las ik de bundels Holidays on Ice en Naked van de om zijn humor bekendstaande Amerikaanse schrijver David Sedaris. Het waren leuke, komische en soms ook echt hilarische verhalen over Sedaris’ leven en zijn jeugd en vooral ook over de familie waarin hij opgroeide: broers en zussen en ouders. Samen met de bundel Me talk pretty one day bezorgden deze verhalen hem de reputatie ’de leukste schrijver van de Verenigde Staten’ te zijn. Is hij dat nu, twintig jaar na het verschijnen van deze bestsellers nog steeds? De recent onder de titel Happy-Go-Lucky verschenen verhalen moeten dat gaan bewijzen.
Gemakzucht
Helaas valt al na lezing van de eerste paar hoofdstukken op dat de verhalen plichtmatig en ongeïnspireerd zijn. Neem bijvoorbeeld het hoofdstuk over de lezing van de auteur voor een groep studenten: waarom staat deze verzameling flauwe adviezen überhaupt in de bundel?
Een ander voorbeeld is het hoofdstuk Stofzuiger dat begint met alinea over supermarkt, dan naar reis in Zuid-Amerika springt zodat je je als lezer afvraagt waar het over gaat, totdat de supermarkt de plek is waar de schrijver ziet dat alles na corona veranderd is. Met wat meer aandacht en inspanning zou dit hoofdstuk veel spannender en interessanter verteld kunnen worden. Ook de titel is weinig prikkelend aangezien het stofzuigen maar een detail in het verhaal is. Hamsteren zou al beter zijn. Of hamsters en ratten.
Er zijn wat verhalen over de Black Lives Matter protesten, waarin Sedaris een buitenstaander blijft met tamelijk oppervlakkige observaties, tot hij eindelijk in de laatste zin iets van zijn echte gedachten laat zien: “Hoe komen we allemaal aan de overkant”. Een zeldzaam interessant moment in het boek.
Structuur
Er zit geen herkenbare structuur in de bundel, er is sprake van een rommelig geheel met veel heen en weer tussen de verschillende huizen en landen waar de auteur met zijn man woont, ontmoetingen met steeds weer andere familieleden, vriendinnen en kennissen, over nogal uiteenlopende tijdsperioden. De weinige aandacht die ook aan de samenstelling van de bundel is besteed blijkt uit de onlogische volgorde van de verhalen: eerst een verslag van het eten na de begrafenis van de vader en enkele stukken verder een hoofdstuk over diens sterfbed. Hetzelfde geldt voor de verhalen over de covid-periode: de tijdens en post-corona verslagen staan door elkaar heen.
Familie
Het interessants zijn toch weer de hoofdstukken over de tamelijk gekke familie, zus Amy en Tiffany en vooral de vader met wie Sedaris nog een appeltje te schillen heeft. Met wat meer aandacht hadden die laatste een boeiende en interessante afdeling in de bundel kunnen vormen. Nu zijn het, op enkele momenten na, niet veel meer dan terzijdes.
Sedaris schrijft simpel rechttoe rechtaan zonder tierelantijnen met sporadische beeldspraak die dan vaak onnodig gekunsteld aandoet, vooral bij de gedetailleerde beschrijving van geuren: de geur van ’vijftig jaar oude, hard geworden huisverf in doorgeroeste blikken.’ Een eerste lach weet Sedaris mij helaas pas op pagina 228 te ontlokken, verder blijft het bij wat sporadische flauwe glimlachjes.
Happy go lucky betekent zoiets als zorgeloos freewheelen en dekt als titel warempel perfect de lading en inhoud van dit boek: het is een verzameling van uit de losse pols genoteerde observaties. Misschien leuk voor de die-hard Sedaris fans, maar voor wie de schrijver nog niet kent, raad ik toch aan vooral eerst diens vroegere veel amusantere bundels te lezen.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
