Het verhaal kruipt onder je huid en laat je niet snel los
[Recensie] Wat was dit een apart boek zeg en dat bedoel ik niet in de slechte zin van het woord. Maar je leest natuurlijk als genre psychologische thriller en vanzelf vorm je je dan een beeld hoe een psychologische thriller normaal gesproken ongeveer gaat. Maar dan laat Hars je toch even versteld doen staan. Echt een thriller die je op het puntje van je stoel laat zitten van spanning is het ook zeer zeker niet, maar het zit absoluut goed in elkaar. Na het lezen van het boek heb ik er ook zeker nog een tijdje mee in mijn hoofd rondgelopen, het laat toch wel een indruk achter. Zoiets wil en kan je je eigenlijk niet voorstellen dat dat een gezin overkomt, al zou ik er niet eens raar van op staan te kijken dat dat in een wereld als dit wel degelijk kan voorkomen als je soms zo de nieuwsberichten hoort.
Het boek Hars vertelt ons het verhaal over Liv. Een meisje dat al veel te jong veel te volwassen is geworden. Maar dat zelf eigenlijk niet echt door heeft, zo leert ze van haar vader hoe ze met de natuur om moet gaan, vis vangen, jagen, groente en fruit verbouwen en hoe de dieren te voeren, ook krijgt zij thuis les, ze gaat niet naar school. Vriendjes van haar eigen leeftijd, op haar tweelingbroertje Carl na, heeft Liv dan ook totaal niet.
Haar vader en moeder houden intens veel van haar en zullen er dan ook alles aan doen om haar te beschermen voor de harde buitenwereld. Al gaan ze hier wel heel erg ver in. Zo stierf Liv op haar zesde, zogezegd is ze verdronken en nooit is haar lichaampje weer terug gevonden. Nou ja, dat denkt iedereen. Liv haar dood is eigenlijk in scène gezet door haar vader, die s’ avonds laat zijn boot de zee op stuurde richting de rotsen om het allemaal zo over te laten komen dat Liv op deze manier verongelukt zou zijn. Niemand twijfelt aan de rouwende vader zijn verhaal, ook de lokale politie niet. Maar in werkelijkheid leeft Liv nog, in een grote rommelcontainer die op het erf van het gezin staat. Ze mag alleen onder strikte voorwaarden naar buiten en mag door niemand gezien worden. Haar vader heeft zichzelf aangepraat dat alleen hij haar kan beschermen en dat alleen hij ervoor kan zorgen dat zijn kleine meisje veilig is. Zelfs zijn bloedeigen moeder, waar het gezin al jaren geen goede band meer mee heeft, zal het ervoor moeten ontgelden. Zij was namelijk degene die dreigde Liv mee te nemen naar het vaste land, naar de stad, zodat het meisje naar school kon in plaats van thuis les te krijgen van haar moeder.
“Later heb ik me afgevraagd of mijn vader echt het beste had gedaan toen hij haar met het kussen had laten smoren. Maar hij beweerde van wel. Anders was het allemaal veel erger geworden. Mijn oma zei ook niets toen het gebeurde. Ze spartelde alleen wat raar in het bed tot ze helemaal dood was – ongeveer hetzelfde als de vissen die op de bodem van onze jol lagen en stikten door de lucht. Dan sloegen we ze op hun kop, zodat ze niet hoefden te lijden. Het is immers niet de bedoeling dat iemand moet lijden.”
Het huis waarin Liv woonde was altijd al een fikse rommel geweest, al noemde haar vader dat natuurlijk niet zo. Want alles wat er was, of wat ze vonden, dat was nog van nut. Je raadt het al, haar vader heeft een heuse verzamelstoornis en niet zo’n kleintje ook. Vanaf dat Liv in de container moet wonen om haar zo te beschermen, wordt het huis alsmaar voller en voller. Haar moeder wordt ook steeds groter, ze lijkt nooit genoeg eten binnen te krijgen en wil elke keer meer. Het wordt zelfs zo erg dat haar moeder het bed niet meer uit kan. Gelukkig is Carl vaak bij Liv, zo is ze toch niet zo alleen in die container, al is zij de enige die hem daadwerkelijk kan zien. Haar vader brengt op en om het terrein allerlei voorzorgsmaatregelen aan, zodat niemand zomaar het terrein zal kunnen betreden zonder dat ze daarvoor gewaarschuwd worden. Hij raakt steeds meer vervreemd van de wereld. En Liv, Liv ziet het leven zoals het haar aangeleerd is, absoluut met een goed hart, maar kan ze ooit aan deze situatie ontkomen, want het is toch voor niemand normaal en goed om op deze manier alleen nog maar je ouders te zien en verder geen enkel ander levend mens?
Wat ik eerder al zei, Hars is een apart verhaal. Maar wel een die je behoorlijk snel in zijn greep heeft waardoor je gewoon moet en zal weten hoe het verder gaat en hoe dit vreemde verhaal afloopt. Op sommige momenten zeker spannend, maar niet zo spannend als wat ik van een thriller verwacht.
Psychologisch zit het absoluut goed in elkaar, want dit boek gaat je na het lezen nog lang nablijven. Aan de ene kant is het verhaal zo intens liefdevol als je puur kijkt naar hoe haar ouders van haar houden en dat ze haar koste wat kost willen beschermen, maar aan de andere kant is het natuurlijk hartstikke ziekelijk en vergaand op welke manier haar vader dat doet.
Ik kan niet zeggen dat ik eerder een psychologische thriller van deze aard heb gelezen en geloof me dat zegt nogal wat. Want ik heb er aardig wat verslonden in mijn leven. Het meest enge van dit boek is waarschijnlijk nog, dat het je aanzet tot denken en dat het in een maatschappij als waar we nu in leven nog best wel eens ergens echt zou kunnen gebeuren. Je hoort genoeg rare, vreemde en afschuwelijke dingen in het nieuws, als ik dit verhaal zou horen zou ik er dus niet eens heel vreemd van op staan te kijken. En dat is toch wel iets waarom ik dit boek zeker goed vind.
Het boek is absoluut raar en vreemd, maar het kruipt je onder je huid en laat je niet snel los. Ik geef het daarom ook zeker 4 sterren, want dat verdient dit boek toch echt wel!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
