De ontknoping is verrassend
[Recensie] Håkan Nesser gaf in 1998 zijn beroep als leraar op om zich volledig aan het schrijven te wijden. Hij woont met zijn gezin afwisselend in Gotland en in Stockholm. Hij is vooral bekend door zijn serie over commissaris Van Veeteren en hoewel deze commissaris al met pensioen is, verscheen vorig jaar toch een nieuw deel: De vereniging van linkshandigen. Hierin speelt inspecteur Barbarotti ook een rol. Barbarotti is het hoofdpersonage uit de tweede serie die Nesser op zijn naam heeft staan, de inspecteur Barbarotti-reeks. Herfst op Gotland is het langverwachte nieuwe deel in deze serie. Daarnaast heeft hij meerdere standalones geschreven en een verhalenbundel Intrigo.
Het boek begint meteen met een aangrijpende scène als Barbarotti en zijn collega Eva Backman onverwacht in een bedreigende situatie terechtkomen. Backman ziet zich genoodzaakt om haar wapen te gebruiken. Omdat dit fatale gevolgen heeft, wordt er een intern onderzoek opgestart. Barbarotti en Backman, die behalve collega’s ook geliefden zijn, besluiten om het onderzoek niet in Stockholm af te wachten maar om verlof op te nemen. Ze reizen af naar Gotland, daar mogen ze in een huisje van een andere collega verblijven. Op Gotland vinden ze de rust om te reflecteren op het verleden en om zich te beraden op de toekomst.
Dit reflectieve, welhaast filosofische is echt kenmerkend voor Håkan Nesser, je vindt het bij al zijn boeken in meer of mindere mate terug. Verwacht van hem geen spannende pageturner want dan kom je bedrogen uit. Maar houd je van diepere lagen in het verhaal met af en toe wat droge humor en maatschappijkritische beschouwingen, dan ben je bij hem aan het juiste adres.
Barbarotti komt op het eiland iemand tegen die hem sterk aan een oude bekende doet denken. Eigenlijk is dat onmogelijk want die persoon zou dood zijn. Alleen is zijn lichaam nooit gevonden. Hij kan het niet loslaten. Stel nou dat het werkelijk die persoon was, wat is er dan misgegaan in de moordzaak die hij ruim vijf jaar geleden dacht opgelost te hebben? Tijd hebben ze genoeg dus Barbarotti en Backman gaan op eigen houtje op onderzoek uit, het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
In het boek wordt met twee tijdlijnen gewerkt. Eentje in het heden met Barbarotti en Backman op Gotland en eentje meer dan vijf jaar geleden toen er een man dreigbrieven ontving en ermee naar de politie stapte. Brieven die in eerste instantie niet echt serieus genomen werden. Gaandeweg begrepen Barbarotti en Backman pas de ernst ervan. Een misdrijf kon niet voorkomen worden. Nesser bouwt het plot zorgvuldig op, door de afwisseling in de tijdlijnen wordt het voor de lezer steeds duidelijker wat er zich vijf jaar geleden heeft afgespeeld. De ontknoping is verrassend. Ik heb weer bijzonder genoten van Gunnar Barbarotti met zijn onfeilbare intuïtie, zijn discussies met God en Marianne, zijn overleden echtgenote, maar ook van zijn liefde voor Eva Backman, zijn nostalgie en zijn behoefte om te filosoferen over het leven. Vier hele dikke sterren dus!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
