Op de grens van het gewone
Fascinerende hoofdpersonen, de natuur die de mensheid probeert te overmeesteren of een absurde plotwending: in ieder van de veertien korte verhalen uit Peter Mintens Het aarzelen van de tijd is er op zijn zachtst gezegd iets bijzonders aan de hand. Spanning, onrust en rariteiten vormen de rode draad in deze debuutbundel. Minten weet dit gevoel van spanning over te brengen op de lezer, al lukt hem dat in het ene verhaal beter dan in het andere.
[Zie ook de voorpublicatie op Athenaeum.nl]
Mintens verhalen variëren van lichtelijk onrustbarend tot ronduit verontrustend. Door deze beklemmende sfeer vast te houden, weet Minten een zekere spanningsboog te creëren. Hij slaagt er telkens weer in de lezer te verbazen, doordat hij de vreemdste gebeurtenissen in een heldere en simpele stijl beschrijft. Ook de karakterisering van zijn personages draagt hieraan bij, omdat deze in alle koelbloedigheid hun groffe daden verrichten, zoals in ‘branko’:
‘De hond neemt een forse aanloop en springt. Keer op keer snoert Branko zijn eigen strot dicht. Na een tijd gaat de hond liggen. (…) Marcel kauwt voldaan op een paar toffees en veegt zijn handen af aan zijn broekspijpen. Zijn vuisten zijn clean gebleven, dat kunnen zelfs dierenrechtenfundamentalisten niet ontkennen.’
In ieder geval werkt het, tenminste zolang Minten de setting zo alledaags mogelijk houdt en de grenzen van wat reëel is, slechts lichtelijk overschrijdt. Goed geslaagd is bijvoorbeeld ‘een dag zonder nieuws’, waarin een vrouw in de file een onverwachte ontmoeting heeft
In enkele verhalen wijkt hij echter te ver van deze alledaagse setting af, waardoor meteen het contrast met het absurde wegvalt. Daarom is bijvoorbeeld ‘getallenstelsel’, dat zich afspeelt in de ruimte, een stuk minder goed uit de verf gekomen. Ook ‘een verhaal over niets’, waarin een man rustig gadeslaat hoe zijn bevroren echtgenote wordt aangekleed door de buurman, overtuigt niet. Het beste zijn de verhalen waarin Minten op het randje van het alledaagse blijft balanceren en daarmee een beklemmend gevoel bij de lezer weet op te roepen.
Genoeg gezegd
Daarnaast gaat in een deel van de verhalen toch spanning verloren, doordat Minten net iets te veel voorkauwt, waardoor de lezer geen eigen invulling meer kan geven. Dit gebeurt bijvoorbeeld in het eerder genoemde ‘getallenstelsel’, over een man die al tien jaar in de ruimte rondzweeft. Tegen het einde van het verhaal legt hij helemaal uit waarom hij de brui heeft gegeven aan de aarde, terwijl dit ook uit het verhaal zelf te reconstrueren valt.
Gelukkig blijft in een groot deel van de verhalen ook genoeg impliciet en daarmee worden ze meteen een stuk intrigerender. Zo wordt er in ‘stadspark’ op gezinspeeld dat er iets vreemds aan de hand is met het park en met de mensen van de andere kant: ‘Het is een vreemd donker hotel. Het lijkt vergroeid met de parkrand.’ Maar wat er precies aan de hand is, mogen we zelf bepalen. En dat is wat Mintens verhalen juist zo fascinerend maakt. Deze fascinatie staat of valt echter met zijn mate van explicietheid
