Een olifant als leesambassadeur
[Recensie] Met Het boek. Vader Tolman maakt de etsen die het decor vormen, dochter Marije maakt de illustraties. Opnieuw tekstloos en opnieuw wordt de lezer gedwongen om zelf een verhaal bij de verstilde prenten te maken.
Er raast een tsunami van boeken langs. Een olifant plukt een van de boeken uit de lucht en begint lopend te lezen. Hij houdt het boek voor zich uit, zet het op zijn slurf en blijft lezen. Al lezend komt hij andere dieren tegen, die hem nieuwsgierig bekijken. Geen van de dieren (tijgers, panters, leeuwen, olifanten, lepelaars, schildpadden, vissen, pinguïns etc.) leest. De olifant blijft maar in zijn boek verdiept en heeft geen oog voor de anderen. Bij een nieuwe boekentsunami lijken de dieren op de vlucht te slaan. Of zijn ze toch nieuwsgierig. Olifant leest een kolonie pinguïns voor en warempel: de aanhouder wint, er wordt gelezen. Is deze olifant een leesambassadeur? Hij doet niet veel meer dan lezen en wijkt daarmee af van de kudde die hem wisselend nieuwsgierig en argwanend lijkt te observeren.
Het boek heeft in eerste instantie niet de overdonderende impact die Het eiland had. Dat was vernieuwend, in vele opzichten. Nu herhalen vader en dochter een traject dat ze al eerder aflegden. Dus na één keer doorbladeren is het tja en na twee keer is het ach ja…… Maar na drie keer is het JA! en na nog een aantal keren kan de conclusie niet anders zijn dat dit een bijzonder ‘verhaal’ is dat zich opnieuw blijft vertellen. De prenten zijn hetzelfde maar toch ook weer anders dan in de vorige boeken. De Tolmans vullen de leegte meer in maar er blijft genoeg ruimte over voor interpretatie. Dit trio boeken wil je compleet hebben.
—
Eerder verschenen op JaapLeest
