Het boek heeft humor, is zorgvuldig opgebouwd en bevat prachtige zinsneden
[Recensie] Na eerder verschenen werk van Joost van Driel, In het museum en Jaren van de tijger is dit de derde roman van deze docent Nederlands, die eerder schreef over Middeleeuwse literatuur. De relatie met dat werk is verdwenen in deze kleine roman.
De titel is aanlokkelijk en zal in menig boekhandel direct de interesse van de lezer trekken. Als bij een shoot-out in het Wilde Westen staan een jonge jongen met cowboyhoed en een meisje met geruite minirok tegenover elkaar. Een Quentin Tarantino sfeertje op het omslag.
Het verhaal gaat over een gezin met twee kinderen. Johan is de elfjarige zoon en vanuit zijn perspectief wordt het verhaal uiteengezet. Een jongen die lijdt aan verlatingsangst, een mindere band met zijn dominante moeder heeft en een uitstekende band met zijn ietwat introverte vader.
Wat duidelijk wordt is dat het gezin uit vier individuen bestaat die nauwelijks beschikken over warme gevoelens ten opzichte van elkaar. Daadkracht en wilskracht van de moeder resulteren in de enige gezamenlijke activiteit. Fietsen. Wielrennen om de omloop van het Limburgse dorpje Brink te kunnen winnen om enig elan aan het verder kleurloze gezin te geven.
De komst van een excentriek en flamboyant levend gezin naar een huis verderop in de straat, weet spanning te brengen in het toch al moeizaam lopende gezin.
Het boek heeft humor, is zorgvuldig opgebouwd en bevat prachtige zinsneden, woordkeuzes en verwijzingen naar muziek (Frank Sinatra en Leonard Cohen), oud-Hollandse spreuken en informatie over het dragen van hoeden. Stetsons in dit geval. Joost van Driel heeft weinig woorden nodig om alle zintuigen te prikkelen. Hij confronteert, informeert en laat ruimte om de lezer zijn eigen gedachten te laten vormen. Niet het verhaal, zoals de titel doet vermoeden maar de vertelstijl van Joost van Driel zijn voor mij zinnenprikkelend.
Een boek over de ontwikkeling van een jongen in de richting van jongvolwassene. Over het verlaten van jouw jeugd en de jeugdige strijd tussen keuzes die leiden tot succes en levenswijsheid zijn kunstig in kaart gebracht.
‘Perfectie, zo leert ons het leven, is de vijand van het goede’
Het bordeel aan het einde van de straat heeft mij een hoogtepunt opgeleverd van tenminste vier sterren. Een aanrader derhalve.
Persoonlijke songtekst:
‘The moment I saw her smile
I knew she was just my style
My only regret
Is we’ve never met
For I dream of her all the while’
(Frank Sinatra – The girl next door)
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
