Seriemoordenaar in Oslo
[Recensie] Unni Lindell is geen onbekende schrijfster voor mij, al veel boeken heb ik over Cato Isaksen mogen lezen. Verrast was ik dan ook toen ik Het Dertiende sterrenbeeld, het eerste boek met hoofdpersonage Cato in de hoofdrol voor een een mooi prijsje bij de Kringloopwinkel zag liggen. Een van de weinige boeken die ik nog niet gelezen had!
In Het Dertiende sterrenbeeld maakt de lezer voor het eerst kennis met Cato. Hij en zijn team kampen met een seriemoordenaar in Oslo die verschillende mannen in huis schijnt te overrompelen en neer te steken. Onder de lichamen worden briefjes gevonden die uit een versje blijken te komen. Het blijkt lastig meer aanknopingspunten te vinden en het team ervaart grote druk om de zaken op te lossen. Cato botst daarin veel met zijn chef Ingeborg en ook zijn collega Roger die continu een kam door zijn haar haalt kan hem niet opvrolijken en ondersteunen. Dit komt omdat Cato in zijn privéleven de verkeerde keuzes gemaakt kan hebben. Hij heeft onlangs zijn vrouw Bente en hun zoons achtergelaten om bij zijn jongere vriendin Sigrid en hun kleine zoon te gaan wonen.
Cato kan niet aan de situatie wennen en de kleine Georg houdt zijn vader en moeder vaak ‘s nachts wakker. De communicatie loopt stroef en Cato keert steeds meer in zichzelf. Is hun situatie nog te redden? En wat gebeurt er wanneer de moordenaar ogenschijnlijk ook het privéleven van Cato binnentreedt?
De schrijfstijl van Unni Lindell herken ik duizenden. Het leest erg fijn en door de korte hoofdstukken waarin het verhaal vanuit verschillende perspectieven wordt verteld, verveelt het geen moment. Het perspectief van Cato is vanzelfsprekend leidend, maar ook de korte stukjes van Bente en Sigrid zorgen ervoor dat de personages en vooral Cato voldoende diepgang kent.
Hij worstelt met zijn gezinnen, zijn keuzes en met zijn werk. Het zorgt dat hij een menselijke kant krijgt en niet alleen de zakelijke inspecteur blijft. De inzichten van Bente en Cato zijn vertrouwd en ontroerend. Het lijken twee ouden zielen die elkaar zijn kwijtgeraakt. De stukjes zijn zeker een meerwaarde voor het verhaal, maar soms vond ik ze wat te langzaam en langdradig worden. De verhouding tussen het privéleven van Cato en de moordzaak was met name in het begin van het boek mijns inziens even uit balans.
De plot is iets minder verrassend als verwacht. Wanneer je het verhaal goed leest weet je al snel in welke richting de politie de dader moet gaan zoeken. Graag wil ik als lezer verrast en overrompeld worden door het verhaal en dat gebeurde in dit boek helaas niet. Dit houdt niet in dat het verhaal niet goed in elkaar steekt. De opbouw van het boek is perfect en stapje voor stapje nader je het einde met behulp van intrigerende en menselijke personages. De boeken van Unni Lindell kan ik dan ook zeker iedereen aanraden.
—
Eerder verschenen op Boekenz
