Sprongen in de toekomst in ideeënrijk SF-vervolg
[Recensie] Meerdere SF-fans hadden me verteld dat dit boek, het vervolg op Het drielichamenprobleem, beter was dan het eerste boek in de trilogie. Ik vond dat moeilijk voor te stellen, vooral omdat een tweede boek in een trilogie meestal bepaalde tekortkomingen kent. Het bouwt op naar een einde, zonder dat daadwerkelijk te bereiken en dient vooral om de karakters van plaats a naar b te brengen. Maar Cixin Liu omzeilt dat probleem erg handig en deze lijvige roman vertelt wel degelijk een afgerond verhaal. Net als het eerste boek wil het een flink deel van de geschiedenis vertellen en moet het daarom meerdere gezichtspunten volgen, maar de auteur speelt wat minder met verschillende vertelvormen en daarom vormt het wat meer één geheel. Er is ook een hoofdpersoon aan te wijzen, Luo Ji, die niet bijzonder veel diepgang meekrijgt, maar interessant genoeg is om door het hele boek te volgen. Juist omdat hij door de wereld niet zo interessant wordt geacht. Wat is de reden dat hij in plaats van heel veel meer geschikte kandidaten is gekozen voor het muurschouwerproject? Hij weet het zelf ook niet en zou liever voor de eer bedanken. Helaas blijkt dat onmogelijk.
De opbouw van dit boek was ook wat sterker dan die van het eerste deel – er zijn namelijk vier muurschouwers (mensen die moeten proberen een antwoord te vinden op de dreiging van een buitenaardse invasie en die hun plan met niemand kunnen delen) en tegenover hen staan vier muurbrekers – sympathisanten van de Trisolaranen – die hun geheim proberen te ontrafelen. Dus niet alleen beschikken de Trisolaranen over een enorme legermacht en ver ontwikkelde technologie, ze proberen ook nog de laatste verdedigingsmogelijkheden van de mensheid te saboteren. Ook al lijkt het verhaal redelijk kleinschalig te beginnen, in onze verre toekomst, ongeveer halverwege maakt het een sprong in de tijd en komen we als lezers terecht in een bijna onherkenbare aarde, vol originele technologische innovaties en veranderde culturen. Ook verplaatst een deel van de actie zich naar verderop in het zonnestelsel, waar de menselijke oorlogsvloten de eerste vertegenwoordiger van de Trisolaranen opwachten. Wat er gebeurt als de ‘druppel’ ons zonnestelsel binnenkomt is een van de meest spectaculaire sequenties uit een SF-verhaal die ik de laatste tijd gelezen heb. Ik zal het niet verklappen, maar ik kon op dat punt het boek niet wegleggen…
Zoals ik in mijn bespreking van het eerste deel zei, is dit ideeën-SF in de stijl van Asimov, Clarke en hun opvolgers (de auteur verwijst ook meerdere malen naar hun werk en dat van hun opvolgers). Dat geldt ook voor dit boek, van speculatie over manieren om een oppermachtige invasie te stoppen, tot de gevolgen die de dreiging van buiten de aarde kan hebben voor de psychologische ontwikkeling van de mensheid, tot het idee van de titel, dat van ‘het donkere woud’. Dit boek gaf zeker stof tot nadenken. Na het einde van dit boek ben ik helemaal benieuwd wat me in het derde boek te wachten staat.
—
Eerder verschenen op Hebban.nl
