Liever een gewoon leven
[Recensie] Van Matt Haig wilde ik graag nog een boek lezen want met The Humans had hij me ontroerd en laten lachen. Qua thematiek lijkt How to stop time (Het eeuwige leven) er wel op: wat doet er nu echt toe in het leven en in hoeverre laat je je ware aard zien als je wezenlijk afwijkt van andere mensen?
Tom werd geboren in 1581 en zijn kindertijd was heel gewoon, totdat zijn ontwikkeling bleef steken. Vanaf zijn puberteit verouderde hij heel langzaam. Zelf schat hij het in op één jaar veroudering per vijftien levensjaren. Omdat hij niet verouderde, werd zijn moeder beschuldigd van hekserij. Ze werd in het water gegooid om te testen of ze echt een heks was. Ze bleeft niet drijven en was dus geen heks, maar verdronk hierbij wel. Tom vluchtte. Zijn leven lang kon hij nooit ergens langer dan een jaar of acht blijven, want dan viel het op dat hij er niet ouder uit ging zien.
Tom leerde in de loop van de tijd een stuk of dertig instrumenten bespelen. Hij werkte als luitist voor William Shakespeare en voer mee op een ontdekkingsreis met James Cook. In de jaren 1920 was hij jazzpianist in Parijs. En nu is hij geschiedenisleraar in Londen, de stad waar hij al veel herinneringen heeft liggen, bijvoorbeeld aan zijn grote liefde Rose. Met haar kreeg hij een dochter Marion, die zijn gesteldheid heeft geërfd en dus nog in leven moet zijn. Tom zoekt al eeuwen naar haar, nadat hij zijn vrouw en dochter moest verlaten om ze niet langer in gevaar te brengen.
Elke acht jaar van woonplaats en identiteit wisselen om veilig te blijven is niet gemakkelijk. Tom krijgt hiervoor hulp van een rijke man die al 900 jaar oud is. Deze Hendrich helpt allerlei mensen met dezelfde aandoening door huizen en papieren voor ze te regelen als de acht jaar voorbij zijn. In ruil daarvoor moet Tom helpen om nieuwe leden voor de vereniging te winnen. Als iemand weigert, is er maar één oplossing: diegene moet dan worden vermoord om de veiligheid van de leden te garanderen. Er liggen immers wetenschappers op de loer die ze willen opsluiten om ze te onderzoeken. Verder drukt Hendrich Tom op het hart dat hij niemand over zijn leeftijd mag vertellen en vooral niet verliefd mag worden.
Het ligt voor de hand dat Tom wel verliefd wordt en ik kan al gauw raden op wie, maar het duurt lang voordat daar echt iets mee gebeurt. Dat vind ik een beetje flauw. Er gebeuren ook dingen die ik niet had voorzien, maar die zijn of vergezocht of toch niet zo verrassend. Af en toe is er wel een mooie uitspraak of gedachte, zoals:
“The lesson of history is that ignorance and superstition are things that can rise up, inside almost anyone, at any moment. And what starts as a doubt in a mind can swiftly become an act in the world.”
Misschien lagen mijn verwachtingen te hoog na The Humans, dat me echt raakte, en dat gebeurde bij How to stop time niet. Maar het verhaal leest lekker en door de afwisseling tussen toen en nu blijft de vaart erin. Ik ben benieuwd of de non-fictie en de kinderboeken van Matt Haig me ook zullen aanspreken, dus er staan nog een paar titels van hem op mijn lijstje.
—
Eerder verschenen op Lalagè leest
