Bijtend portret van de Engelse standenmaatschappij
[Recensie] Dat het Engelse establishment niet bepaald uitblinkt in intelligente en sympathieke personages mag deze dagen bekend geacht worden. De wijze waarop journaliste en schrijver Elisabeth Day in de roman ´Het feest´ afrekent met die klasse van Boris Johnson cs is evenwel van ongekende klasse.
Het is een echte best seller in het Verenigd Koninkrijk en Het feest behaalt alom de meest lovende kritieken. Na het lezen van de vuistdikke roman kun je daar alleen maar mee instemmen. Het is het verhaal van de 25 jarige merkwaardige en eenzijdige vriendschap tussen de aristocratische Ben en de van eenvoudige komaf zijnde Martin.
Het perspectief van de roman wisselt voortdurend. Dan weer is Martin de verteller, dan weer zijn echtgenote Lucy. Martin vertelt het verhaal van zijn ongelijkwaardige vriendschap met Ben van zijn schooltijd tot en met gebeurtenissen op een feest ter gelegenheid van Ben´s veertigste verjaardag. Lucy doet hetzelfde over haar ongemakkelijke huwelijk met Martin vanuit een ontwenningskliniek.
En, niet te vergeten, Martin doet verslag van gebeurtenissen op het feest in een verhoorkamer van de plaatselijke politie. Er is iets gebeurd op het feest. Onwillekeurige denk je dan aan een moord. Het is allemaal anders in deze gelaagde roman. Maar dat wordt pas na honderden pagina´s duidelijk.
Plots worden rollen omgedraaid en blijken bijrollen hoofdrollen. Dan komt ook iets vreemds aan deze roman naar voren. Het is enerzijds een thriller met een echte plot, al komt die pas na verloop van tijd boven water. Maar het houdt zich niet aan de wetten van dat genre. Het merkwaardige is het onsympathieke karakter van alle personen.
Er is geen held om je mee vereenzelvigen, geen persoon met wie je op zijn minst meeleeft uit een gevoel van medelijden. Zonder uitzondering zijn de hoofdpersonen antipathieke personen en dat ligt niet aan oppervlakkigheid van Day. In tegendeel, de karakters voldoende uitgediept.
Zelfs de oppervlakkigheid van Ben´s vrouw Serena komt in haar bordpapieren karakterschets treffende naar voren. Wat moet Day een hekel hebben aan de regerende klasse van de Engelse standenmaatschappij om zo´n bijtend portret te maken. En wat is zij ingevoerd in die maatschappij van kostscholen, old boys networks, en het overal mee weg komen.
Onwillekeurig denk je aan de puinhoop die de conservatieve Tories van de Brexit hebben gemaakt. En dan ook nog een clown weten aan te stellen als nieuwe leider. Maar daarmee is Het feest geen politieke roman. Vergelijkingen met andere grote Engelse klassiekers gaan al snel mank. Deze roman staat op zichzelf. En dat is een compliment waard, voor een roman die geen moment loslaat. Ook niet als de laatste bladzijde omslaat, hetgeen je met iets van spijt doet.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
