Een gemiste kans voor wat een indringende roman had kunnen worden
[Recensie] De Schotse Hooglanden, met zijn vele authentieke kastelen, spreekt al lang tot mijn verbeelding. Hoe leuk moet het zijn daar te wonen, te werken, … . De Nederlandse auteur Josephine Rombouts deed het en woonde er vijf jaar met haar gezin. Over haar ervaringen daar heeft ze de serie Cliffrock Castle geschreven. Het gevaar van Cliffrock Castle is het vierde deel en volgens de auteur ook haar meest persoonlijke verhaal.
Nadat Josephine met haar gezin naar Schotland verhuisde en haar zoon een tumor overleefde, worstelt ze nu met zichzelf. Ze werkt als housekeeper in het kasteel van Cliffrock en is verliefd op een andere man. Dit heeft ze ook bekend aan haar echtgenoot. Ze kan haar emoties moeilijk vatten, moet ze naar een psycholoog, heeft ze een burn-out? Bovendien is er ook nog een hoop lust en verlangen.
“Ik ben moe. No more. Ik stuur de hoek om. Bocht door, nog een, nu de hoogvlakte. Geen kliffen meer. Stoppen. De plek in zwenken. Stop en ademen. Stilte. Mijn handen op het stuur. Rimpelige oude vrouwenhanden.”
Josephine Rombouts studeerde taal en dit is onmiddellijk te merken aan de stijl en de referenties naar het werk van Shakespeare die doorheen het verhaal verweven zijn. Maar ze laat het verhaal verdrinken in de diepe oceaan van de Nederlandstalige spraakkunst. Hierdoor was ik als lezer vaak het noorden kwijt en begreep ik niet meer waarover het verhaal ging. Aanvankelijk dacht ik dat dit kwam doordat Het gevaar van Cliffrock Castle, het vierde deel in de serie is en ik de andere delen niet had gelezen. Daarom heb ik opgezocht waarover de andere boeken gingen, maar toch bleef het nog steeds moeizaam lezen. Het boek samenvatten heb ik gedaan aan de hand van de korte inhoud op de achterflap, want het geheel was voor mij zeer warrig. Samenvatten van het verhaal in mijn eigen woorden is bijna onmogelijk. Ik dacht dat de auteur een personage wou neerzetten die aan de rand van een burn-out of depressie zat, maar toen hoorde ik in een interview van haar dat het over intimiteit en seksualiteit gaat. Dit laatste kan ik er niet echt uit halen, hoewel de mooie cover met een detail van het schilderij van Artemisia Gentileschi Venus en Cupido een duidelijke verwijzing is naar dit onderwerp.
Naast de inhoud bevalt de schrijfwijze van de auteur mij ook niet zo. Het is vanuit het ik-perspectief geschreven en een groot deel lijkt in een soort van steno geschreven: geen werkwoorden en uitermate korte zinnen. Hierdoor mis je als lezer toch wel veel diepgang bij de personages en kan je de prachtige Schotse omgeving ook maar moeilijk voorstellen. Mede hierdoor is het verhaal zo warrig en onduidelijk. Ik denk te weten naar waar de auteur wilde met het verhaal, maar de uitwerking is onvoldoende en dit is een gemiste kans.
Zelden was ik zo teleurgesteld in een boek waar ik zoveel van verwacht had. Het lukt mij niet om hier meer dan 1 ster aan te geven, gezien zowel de inhoud als de stijl mij tegenvielen.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
