Het gras is altijd groener …
[Recensie] Als de titel van dit prentenboek u bekend voorkomt, dan komt dat door brood. King Corn om precies te zijn. Om de verkoop van dat fabrieksbrood te bevorderen, bedacht copywriter Jim Prins eind jaren ’60 deze slagzin: “Ik ga bij Japie wonen, want daar hebben ze King Corn”. Of Kromhout en Klaassen de titel met dit feitje in het achterhoofd hebben gekozen weten we niet, maar het blijft wel hangen, en het is geinige trivia.
Papa en dochter Ietje wonen vreedzaam samen. Tenminste, totdat papa op een dag pannenkoeken aan het bakken is en Ietje zegt: “Ik vind jou niet zo lief. Ik vind de mama van Japie veel liever… En hij mag elke avond net zo lang opblijven als ze wil. Japie mag álles van zijn moeder. Heeft hij zelf gezegd!”
Zoals we allemaal weten, heeft een vader tegenover de wensen van een dochter absoluut niets in te brengen, dus gaat Ietje bij Japie slapen. Japie’s moeder zegt: “Voor een paar daagjes mag dat best.”
Eén doorlopend, nooit eindigend feest dus voor Japie en Ietje. Ze bouwen een spoorbaan van bovenaf de trap door het hele huis heen, daarna gaan ze naar een tuin waar kabouters zijn, ze bezoeken Ome Koos die een reuzentaart aan het bakken is. En ’s avonds slapen ze. Of niet helemaal meteen.
De tekeningen laten een grappig roodharig manneke en een levenslustig, verward langharig meisje zien. Een lust voor het oog zijn ze. Gedeeltelijk in grijs/wit/blauwe tinten, met op ongedachte plekken naar de voorgrond springende kleuraccenten zoals het rode haar van Japie.
Het illustratiewerk is zo goed dat het hier en daar de tekst overschaduwt. Wat de tekst vertelt, vertelt de begeleidende tekening heel veel uitgebreider. De kleine lezertjes kunnen zich verliezen in talloze details waarvan er steeds meer lijken te ontstaan als je er langer naar kijkt. Een leuk en verrassend, lief prentenboek dat de kleuters zeker zal bevallen. En wij volwassenen gebruiken de vormgeving en heldere tekst dan maar als tegenwicht voor die ietwat stoffige moraal.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
