We zijn bang, nee, niet bang. Niet.
“Vandaag gaat Edo op reis. Samen met papa. Ze gaan niet op het strand spelen. Ook niet zwemmen. Geen kasteel bouwen van zand. En geen ijsjes eten. Deze reis is anders. Ze gaan jagen.”
[Recensie] Zo begint de berenjacht, eh, monsterjacht: Edo is de hoofdpersoon in dit dappere verhaal. Hij is een jochie met blond haar, een ouderwetse bevermuts op zijn hoofd en de tong tussen zijn tanden. Om zijn schouders hangen bretels die een soort van pofbroek opgehesen houden. Avontuurlijk typetje wel.
Maar dat is nodig. Want er moet een monster gevangen worden.
Monsters bestaan
“Diep in het bos leven de monsters.
Ze wonen er in een grot.
Daar slapen ze.
Of ze praten met elkaar.
Soms spelen ze een spel.
Ze zijn daar aan het wachten.
Tot ze weer eng kunnen doen.
En weer mensen bang kunnen maken.
Ineens horen ze een geluid.
‘IEEE!’
En dan: ‘KRRRG!’
Iets groots komt binnen.
Het heeft de schubben van een draak.
En een bek met scherpe tanden.
Het is een monster!.”
Een doordacht verhaal
Dus gaat Edo op stap, met een beetje hulp van zijn vrienden. Hij is wel ietsjes bang. Maar hij heeft iets bedacht. Een list. Alleen: gaat dat lukken?
Een doordacht verhaal dat gaat over angsten, onzekerheden en twijfels. Enge dingen, en dat die enge dingen misschien toch niet zo heel eng zijn. Dat je als kind nog niet zo groot bent, maar wel dapper. Of hulp kunt zoeken bij je vriendjes.
Voor al die twijfels kun je dit puntgave prentenboek lezen én bekijken. De scherpe tekst is van Pim Lammers, en de zeer expressieve illustraties zijn van Joris Thys. Prima combi. Prachtboek.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
De komende weken bespreekt Nico Voskamp elke week een boek van de bedreigde schrijver Pim Lammers. Laten we vooral het werk van schrijvers die onder druk staan lezen!
