Het verhaal vliegt als een ongeleid projectiel alle kanten op
[Recensie] Rudy Morren (1963) heeft een grote schare aan fans die reikhalzend uitgekeken hebben naar zijn nieuwe boek. Bekendheid verwierf hij naast zijn boeken voor zijn scenario’s voor film en televisieseries. Na Wild Vlees (2019), wist hij met zijn tweede thriller Sneeuwgrens (2020) de Hercule Poirot prijs te winnen en werden hiervan de filmrechten al verkocht. Zijn derde thriller Verdronken Land (2021) werd genomineerd voor diezelfde prijs. En om de reeks van jaarlijks een nieuwe thriller vast te houden, is daar nu Het Incident.
De achttienjarige Laura komt vanuit haar studentenstad Amsterdam op een regenachtige avond aan op het Centraal Station van haar woonplaats Antwerpen. Ze heeft iets verdrietigs beleefd en heeft behoefte aan een moment van troost en een knuffel van haar ouders en haar jongere broer Quinten. Ze belt achtereenvolgens haar vader, haar moeder en haar broer om haar van het station te komen oppikken. Tevergeefs. Haar vader is op zakenreis in Duitsland, haar broer is druk met zijn vrienden en zijn moeder heeft een slippertje in het naast het station gelegen Heringhotel. Op een huurfiets tart zij de weergoden en komt nimmer thuis.
Wat een droomstart van het verhaal. Zo inventief, zo beeldend beschreven. De tragiek, het leed, het noodlot en de consequenties van ieders keuze druipen als tranen van de pagina’s. En dan gaat nog iets mis. De gevolgen van de start blijven onbesproken en we maken met de leden van het gezin een sprongetje in de tijd. Hoe gaan vader, moeder en Quinten verder met hun leven en welke rol speelt Laura hierin? Het blijft enerzijds impliciet en onbesproken en anderzijds worden zaken uitvergroot en expliciet. Het gevolg is totale chaos. Het verhaal vliegt als een ongeleid projectiel alle kanten op.
Van alle ingrediënten voor een duizelingwekkend goede thriller verschuift het verhaal naar een ongeloofwaardig, kolderiek en vergezocht ratjetoe aan gebeurtenissen. Ik begrijp de tragiek en de symboliek die schuilt achter de daden van de gezinsleden, maar het geheel bevalt mij totaal niet.
Wat rest is de kwaliteit die Morren in huis heeft als auteur om dialogen levendig te houden en de creativiteit die hij bezit om een meerkleurig verhaal te bedenken. Pas toen ik mijn vrouw ging vertellen waar het verhaal over ging, ontstond bij mij het definitieve oordeel: Ik kon er geen chocola van maken.
—
Eerder verschenen op Boeken-cast
