Stephen King did it again
[Recensie] Luke Ellis is tien jaar en zit op een aparte school omdat hij ontzettend slim is. Zijn ouders worden in een nacht vermoord en Luke wordt wakker in een kamer die lijkt op die van hem. Maar de ramen ontbreken. Zijn oude vertrouwde leven is voor altijd weg en het overleven begint. Luke is tien jaar en zit in het Instituut. De nachtmerrie begint.
De onvolprezen koning van het duister komt met een dikke pil vol spanning. Dat nieuws bereikte mij al in het voorjaar en ik was dan ook dolblij dat ik, als groot fan van het eerste uur, deze jongste King zou mogen recenseren. Het boek bleef lang liggen op mijn leesstapel omdat er spoedzaken voorgingen en omdat het koesteren zo nog iets langer mocht duren.
Het boek ziet er prachtig uit met een intrigerende omslag waar gebruik is gemaakt van zowel mat als glanspapier. De twee andere releases van 2019 betroffen twee novelles. Zowel Gwendy’s knoppenkistals Verlichting scoorden hoog en maakten mijn verlangen naar een dik boek groter. En daar lag hij in mijn handen, de nieuwe King bij zijn nieuwe Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij. Zoals bij ieder boek van deze auteur heeft het verhaal geen lange aanloop nodig. Je gaat direct van de allerhoogste duikplank en voelt de sensatie in je buik. Deze keer geen Castle Rock waar zijn meeste boeken zich afspelen maar een nieuwe geografische serie aan locaties. En het maakt niets uit. Je voelt je er direct thuis.
Het verhaal is ziekmakend goed en neemt de allergrootste angst als uitgangspunt. Ergens anders wakker worden en alles kwijt zijn wat je nog had toen je in slaap viel. En kind zijn. De overtreffende trap van angst. Rust, Regelmaat en Reinheid worden ingewisseld voor Levensgevaarlijk, Levensbedreigend en Levensecht.
Er zijn wederom vele tientallen personages en ze verrijken het verhaal zonder uitgebreide intro. Stephen King heeft het talent om ieder personage als een oude bekende te brengen. Alles voelt vertrouwd en huiveringwekkend nieuw, op hetzelfde moment.
Het dankwoord aan het eind van het verhaal is liefdevol en prachtig. Het toont zijn grote vriendschap en respect voor Russ Dorr, de man die veertig jaar lang zijn steun en toeverlaat was bij het checken en aanleveren van feiten voor de verhalen van Stephen King.
Stephen King did it again. Hij heeft wederom een boek geschreven met kinderen in de hoofdrol. Zijn grootvaderschap zal hier wellicht inspiratie voor hebben geleverd. Schijnveiligheid en bemoeienis van de overheid, zijn de thema’s. Stephen King haalt zoals we van hem gewend zijn, weer lekker uit naar Donald Trump.
’Trump en zijn handlangers snappen net zo weinig van cultuur als een ezel van algebra’.
Zijn er punten van kritiek? Ja, twee zelfs. De spanningsboog en het tempo aan gebeurtenissen zijn niet altijd even consistent. Hierdoor ontstaat bij mij het idee dat er delen geschrapt en ingekort hadden kunnen worden. Ik verloor mijn gevoel van een vijfhonderdplus paginalange bungeejump-sprong in mijn buik bij tijd en wijlen.
Daarnaast miste ik het sociaal-emotionele niveau van een tienjarige in de reactie op alle gebeurtenissen. De tienjarige kinderen reageren als volwassenen. En daar waar sprake is van een hoge intelligentie is er op sociaal-emotioneel vlak vaak een achterstand. En dat maakt hun kille reacties minder echt. Maar laat ik benadrukken dat de euforie overheerst. Al met al onderscheidt de auteur zich ook met dit werk weer. Wat een boek. Vier sterren voor het in de ogen durven kijken van de grootste angst voor ouders en kinderen; Elkaar verliezen.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
