Veelbelovend thrillerdebuut
[Recensie] Het is om en nabij een eeuw geleden dat hard-boiled detectives een opmars maakten. Het genre is nooit helemaal weggeweest maar is in de loop van de tijd wel wat overschaduwd door bijvoorbeeld Scandinavische tobbers, Britse intelligentsia en Amerikaanse alleskunners.
De eerste detective van Christian Frascella heeft een hoofdpersoon, Contrera, die zich moeiteloos kan meten met illustere types als Sam Spade en Philip Marlowe. Of hij ooit dezelfde legendarische status zal krijgen als zij is op basis van Het is te koud om te sterven lastig te zeggen maar het is een veelbelovend begin van wat een reeks moet worden.
Crimineel en winters Turijn
Wie denkt aan Turijn denkt vermoedelijk aan dure winkelstraten, fraaie architectuur en zomerse warmte. Ondanks dat Het is te koud om te sterven zich in die stad afspeelt is het beeld heel anders. De buitenwijk Barriera is een smeltkroes van armoedzaaiers en gelukzoekers, en criminelen beheersen de straat. En het is koud, de straten zijn bedekt met een dikke laag sneeuw.
Contrera heeft zijn loopbaan bij de politie vreselijk verknald. Zijn huwelijk is voorbij, dan maar privédetective, hij moet toch wat. Hij houdt kantoor in een wasserette die wordt geëxploiteerd door een Marokkaan. Het is een kansloos leven totdat deze Mohamed de hulp van Contrera nodig heeft. Een andere Marokkaan heeft grote problemen met een Albanese woekeraar die zetbaas is van de maffia. Het gaat om geld, niet veel maar wel te veel. Contrera krijgt het verzoek het probleem op te lossen. Hij is nog maar amper begonnen of er wordt een moord gepleegd die verhoudingen verandert en iedereen op scherp zet.
Het wordt mede daardoor een lastige klus, bijna onoplosbaar totdat Contrera een citaat hoort van Faulkner dat hem op het juiste spoor zet: “Het verleden is nooit dood, het is zelfs geen verleden”.
Tussendoor heeft hij een en ander te stellen met zijn ex, zijn minderjarige dochter en met zijn zwager die hem niet langer als gast in huis duldt en hem op straat wil zetten.
Even wennen maar al snel moeilijk weg te leggen
Het is aanvankelijk even wennen aan de stijl van Frascella. Dat komt ook doordat hij het verhaal vertelt in de ik-vorm en in de tegenwoordige tijd. Van een kalme introductie is geen sprake. De eerste indruk: het is toch niet zo’n opgepompt spierballenverhaal? Dat valt gelukkig mee. Er zijn voldoende tempowisselingen, de boog staat niet altijd gespannen, en er is precies genoeg aandacht voor het privéleven van Contrera. Na een tijdje merk je dat het verhaal goed is opgebouwd met plotwendingen op de juiste momenten en dan wordt het steeds lastiger om weg te leggen.
Contrera is een interessante hoofdpersoon. Zijn carrière heeft hij geheel eigenhandig om zeep geholpen. In zijn huidige werk komt hij zijn oude collega’s nog geregeld tegen en dat werkt soms in zijn voordeel en soms in zijn nadeel.
Hij is niet het enige boeiende karakter in Het is te koud om te sterven. Er zijn er heel wat maar de twaalfjarige zoon van een nieuwe vlam steelt de show. De knaap is razend intelligent maar vooral het samenspel met zijn moeder waarin zij anderen, in dit geval vooral Contrera, op prachtige manier telkens weer in de maling weten te nemen is sterk gevonden en zorgt voor de welkome vrolijke noot.
Het is te koud om te sterven is een sterke thriller van Christian Frascella. Het maakt niet alleen nieuwsgierig naar volgende delen in de reeks, maar ook naar zijn eerdere werk en dan vooral de romans.
—
Voor het eerst gepubliceerd op JKLeest
Op 1 juni beginnen Spannende Boeken Weken. Lees hier de thrillerspecial van Bazarow Magazine
