Een verhaal dat je met een lach en een traan leest
[Recensie] Molly is een bijzonder meisje. Ze is onopvallend, een harde werker en zet de gasten van het Regency Grand Hotel altijd op de eerste plaats. Ze is een perfect kamermeisje. Tot ze op een dag meneer Black dood op bed vindt. Ze wordt verdacht van de moord op hem. Ze wordt bijgestaan door een oude vriend en zijn dochter, maar ook door iemand van wie ze het niet verwacht had. Lukt het Molly om te ontsnappen aan alle leugens en de waarheid boven tafel te krijgen?
Het kamermeisje begint met een introductie van Molly. Je leest alles vanuit haar oogpunt en het verhaal wordt verteld vanuit de eerste persoonsvorm. Ik vond het lastig om in het verhaal te komen omdat Molly alles heel erg gedetailleerd vertelt, zowel over vroeger als over haar leven nu. Je moet hierbij ook goed opletten want er wordt zeker in het begin best veel geschakeld tussen het heden en het verleden. Soms kan dat ook een beetje verwarrend zijn.
Het boek is opgedeeld in zes delen: ‘maandag’ t/m ‘vrijdag’ en ‘een paar maanden later’. Op maandag wordt het lijk gevonden, dus dat is al redelijk vroeg in het verhaal. In dit deel krijg je dus ook alle nodige informatie over Molly, haar werk, haar leven en haar oma. Het is niet helemaal duidelijk wat Molly heeft, maar ze is heel goedgelovig, ze interpreteert dingen vaak verkeerd en ziet de ernst van sommige situaties niet in. Dat zorgt af en toe voor hele grappige momenten, maar voor Molly voel je dan ook een soort medelijden omdat zij daar mee heeft te dealen.
Het personage van Molly is ontzettend goed uitgewerkt. Je leert haar als lezer heel erg goed kennen en ze wordt een soort vriendin. Ze heeft een heel goed hart, maar ze heeft het niet makkelijk. Omdat je haar dus echt goed leert kennen is er stukje in het plot wat een beetje ongeloofwaardig is. Daarin gebeurt iets dat niet bij het personage past.
Het einde zit vol met nog meer verrassingen. Je zou op zich van te voren al kunnen weten hoe het afloopt, maar Prose heeft er hele leuke wendingen aan gegeven waardoor het toch een goed en leuk bedacht einde is.
De stijl van Prose is prettig, maar naar mijn idee duurde het even voordat ze het juiste tempo had gevonden. Het begin kwam heel traag op gang met alle details (soms ook iets te veel details) en pas verder in het verhaal, toen er wat meer gebeurde, kwam er ook wat snelheid in. Net alsof ze even de juiste slag moest vinden. Daarnaast is het knap dat ze veel verschillende personages heeft weten neer te zetten. Iedereen heeft z’n eigen karakter en ‘dingetjes’, van de crimineel tot de miljonairsvrouw tot de portier.
Het verhaal van Molly in Het kamermeisje is klaar en afgesloten. Toch zou Molly een perfect personage zijn voor een serie met alles wat ze beleeft. 3,5 ster.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
