Een sympathiek verhaal, de klassieke feelgood in een moderner jasje gestoken
“Ik heb Jasper weer gezien. In het koetshuis, naast de villa. Vanaf nu is dat onze vaste ontmoetingsplek en als ik eraan denk dat ik hem over een paar dagen daar weer zal zien, voel ik vlinders in mijn buik buitelen.”
[Recensie] Ik lees niet zo vaak feelgood, maar werd nu toch getriggerd door de uitzonderlijk mooie kaft. Een layout en vormgeving waar veel aandacht aan wordt besteed, is voor mij telkens een vorm van respect naar de lezer toe. De blinkende elementen op de cover, een fijne plattegrond in het boek, kleine guirlandes bij de aanvang van elk hoofdstuk… al deze mooie details kan ik zeker appreciëren. Maar natuurlijk is het verhaal zelf zeker zo belangrijk. Karin Quint haar romandebuut heeft me ook inhoudelijk overtuigd. Het koetshuis is een alvast mooie start voor de Landgoed Rosaville-serie.
“Was dat vanochtend een moordaanslag of gewoon een hele rare manier om kennis te maken met je nieuwe werkgever?”
Laura rijdt de bekende televisieproducent Tom Boyard op haar eerste werkdag van zijn fiets, meteen een fijn en origineel begin. Tom is de oprichter en eigenaar van de productiemaatschappij Tomboy TV. Hoewel deze beroemdheid vroeger in een boysband heeft gespeeld, kent Laura hem niet. Haar interesse ligt meer bij geschiedenis en lezen. Maar nu heeft ze, via haar stiefvader Kees, een werkopdracht bij hem gekregen. Iets met papieren uit het archief van de vader van Tom die uitgezocht en gesorteerd moeten worden. Dit is niet meteen een droomjob voor Laura, die afgestudeerd is als historica. Ze hoopt dus snel klaar te zijn met deze klus.
Hoewel er in het begin soms kleine akkefietjes tussen Laura en Tom zijn, ontstaan er ook fijne ontspannende gesprekken tussen hen. Laura moet toegeven dat ze haar baas aardiger vindt dan ze had verwacht. Een foto uit het archief die de nodige vragen oproept en een onverwachte situatie brengen deze twee misschien wel dichter bij elkaar.
“Hij had een zekere charme, dat durfde ik inmiddels wel aan mezelf toe te geven. Maar wanneer hij die open lach niet liet zien, hing er iets droevigs en melancholisch over hem heen.”
Hiernaast volgt de lezer ook het verhaal van de oma van Laura, die in een verzorgingstehuis verblijft. Een kleine herseninfarct en alzheimer spelen haar parten. Maar als Laura haar foto’s van het koetshuis laat zien, begint oma over Jasper te praten. Evenwel is ze hem ook zo weer vergeten. Natuurlijk is Laura nu nieuwsgierig geworden en gaat ze op onderzoek uit. Oma haar dagboek, gevonden in een doos op de zolder, brengt haar misschien de nodige antwoorden?
Karin Quint heeft een vlotte en aangename schrijfstijl, zeker niet te moeilijk of ingewikkeld. De opbouw van het verhaal verloopt best rustig. Spanning, sfeer, beschrijvingen… alles is mooi gedoseerd. De verwijzingen naar literatuur en het vleugje humor zijn zeker fijne pluspunten.
“Je kon me niet eens een lelijk eendje noemen dat ooit zou uitgroeien tot een mooie zwaan. Ik was gewoon een eend, punt.”
De familie van Laura wordt duidelijk voorgesteld. Haar ouders zijn gescheiden. Samen met haar moeder en stiefvader Kees woont ze op het landgoed. Stiefzusje Hannah, met wie ze een zeer goede band mee heeft, woont samen met haar vriend. Moeder is een beetje bemoeizuchtig, Kees is zeer aimabel, vader en zijn vriendin blijven meer op de achtergrond.
De geschiedenis van Rosaville is zeer mooi verwerkt in dit boek. De vele foto’s aan de muurwand vertellen het verhaal van de bewoners. Zo kom je bijvoorbeeld te weten dat de liefde van Roosje en haar fabrikant werd bezegeld met de bouw van die schitterende villa en bijgebouwen. Maar ook de keerzijde van hun roem wordt niet geschuwd.
Villa Rosaville en de domeinen werden knap gerestaureerd en toch is de eigenheid behouden. In deze tijd is het soms ook een toevluchtsoord voor kennissen van de familie. De beschrijvingen van het interieur en de omgeving zijn net niet te overdadig. Als lezer had ik meteen een duidelijk beeld van het landgoed.
Ook de personages zijn meteen goed getypeerd. Hun gevoelens en beslissingen zijn zeker realistisch weergegeven. Zo is Laura bijvoorbeeld een echte cynicus. Ze wordt doorheen het verhaal een beetje zelfverzekerder maar blijft toch zichzelf. De aanvaarding van jezelf te kunnen en mogen zijn heeft Karin Quint hier goed gebracht. De parallellen tussen de gebeurtenissen in dagboek van oma en het leven Laura zijn ook best interessant.
Allemaal positieve dingen dus. En toch kon het verhaal niet altijd mijn aandacht vasthouden. Net zoals Laura was ik aanvankelijk niet zo geboeid door het personage van Tom. Zijn achtergrond en werkgebied spraken mij niet zo aan. Ik kon het boek zonder problemen een paar dagen aan de kant leggen. Het kabbelde voor mij persoonlijk net iets te traag voort. Gelukkig werd het verhaal naar het einde toe wel interessanter en zelfs een beetje spannend. De epiloog vond ik zeker verrassend, niet te zeemzoet maar wel mooi realistisch.
Het koetshuis is absoluut een sympathiek verhaal, de klassieke feelgood in een moderner jasje gestoken. Het is zeker uitkijken naar het volgende deel in de Landgoed Rosaville-serie. Ik geef graag 3,5 welverdiende sterren aan deze debuutroman.
“Ze leerde me hoe leuk het was om dingen te weten, om te zien hoe kleine gebeurtenissen tot iets groots konden leiden en grote gebeurtenissen tot chaos – of soms tot helemaal niets.”
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
