De impact van de verdwijning van een kind
[Recensie] Wanneer je dochter pas twaalf jaar oud is, medicijnen nodig heeft om te overleven en plotseling verdwijnt dan kun je er van op aan dat je als ouders compleet uit je plaat gaat van bezorgdheid. Liese snap dit helemaal en gaat vol het onderzoek in wanneer ze melding krijgt van de verdwijning van Amber. Het lijkt een ‘gewone’ wegloper te zijn, maar waarom heeft ze dan geen spullen meegenomen? En dan verdwijnt ook Femke, dochter van de plaatselijke wethouder en pas dertien jaar oud. Het onderzoek loopt, de weinige aanwijzingen worden nageplozen. Niets meer dan een paar steentjes moeten het gaan doen in deze zaak, het is flinterdun allemaal. Dan is daar nog een melding, nu van Niels. Het moet niet gekker worden, wat is er aan de hand en wie zit er achter de verdwijning van deze drie tieners? Weggelopen zijn ze zeker niet, daarvoor is de situatie té toevallig en er is niets weg. Maar daarentegen is er ook geen enkel signaal van een ontvoerder. Liese wordt als het ware getest om al haar kennis en kunnen in te zetten om deze zaken op te lossen. En dan bij voorkeur door de hereniging van de ouders met hun tieners….levend! Maar privé speelt er ook nog het een en ander, gemakkelijk is anders. Toch zou Liese niet zichzelf zijn als ze zich niet voor de volle 100% zou geven. En dan is daar een gruwelijke vondst…..
Inmiddels is Liese werkzaam in het Antwerpse en is ze alleen nog maar bezig met moordzaken, iets waarin ze ontzettend goed is. Coppers heeft haar sterk gepositioneerd en Liese komt ook hier goed tot haar recht. Een powervrouw van deze tijd in een spannende setting die heel dicht bij de realiteit komt. Geen wonder dat hier sprake is van een verfilming tot een tv-serie. Het boek leest ook wel een beetje als een film doordat er korte en snelle hoofdstukken zijn geschreven. Geen ellenlange dialogen of iets dergelijks. Nee, het is gewoon goed. Het is een echte Coppers, herkenbaar door een eigen stijl.
Inmiddels is ze voor veel lezers een goede bekende. De Vlaamse Liese Meerhout is prominent aanwezig in dit achtste deel waarin zij als commissaris een hoofdrol speelt. Ook dit keer is het weer een boek om lekker weg te lezen. Zoals ook in de vorige delen leest het verhaal prettig en snel weg. Coppers is begenadigd met een vlotte pen en weet je als lezer telkens weer te fascineren met als extra een snufje Vlaams taalgebruik, heerlijk!
Ook al vind hij heus niet telkens opnieuw het concept uit van een politiethriller, het is en blijft gewoon lekker lezen. Dat komt natuurlijk ook door de personages die hij heeft gecreëerd. Deze zijn puur beschreven en herkenbaar voor ‘de gewone mens’ waardoor er weinig tot geen sprake van afstand is en de lezer zich snel zal identificeren met de hoofdrolspelers in het boek. Ondanks dat het natuurlijk situaties betreft waarvoor we het liefste allemaal een blokje omlopen. De personages krijgen voldoende ruimte, dat is in ieder boek van Coppers het geval. Deze schrijfstijl zal vele lezers aanspreken, juist omdat het niet overdreven moeilijk of langdradig is. Je hebt het boek zo uit en het geeft je een gevoel een paar heerlijke leesuren te hebben gehad. Dat is toch ook de bedoeling van een boek? De impact van de verdwijning van een kind gaat je in ieder geval niet in de koude kleren zitten na het lezen van dit boek.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
