Boeiende roman met bekende ingrediënten
[Recensie] De zielenroerselen van een jong meisje tussen haar dertiende en zestiende jaar lijken nu niet bepaald de ideale componenten voor een literaire roman. Maar daar is Elena Ferrante en zij doet het. Weer ligt er een aangename verrassing uit Italië.
Van Ferrantes Napolitaanse reeks rond De Geniale Vriendin (nu als serie op tv) weten we dat zij de lezer gedurig in de ban kan houden. De vraag is hooguit of haar dit nog eens lukt met een roman met bekende ingrediënten. Een jong meisje en haar omringende bakvissen in de vroege puberteit in Napels.
Dit keer niet in het Napels van de armoede, maar in dat van een gezin dat zich aan die armoede heeft ontworsteld. Een intellectuele en liefhebbende vader en moeder. Wat wil je nog meer. Eh ja, er is iets met die vader en zijn familie, zoals daar is de bijzondere tante Vittoria. En hoe zit het eigenlijk met dat bevriende rijke gezin met twee puberdochters?
En zo sleept Ferrante je onwillekeurig mee in de zielenroerselen van Giovanni of Giannini. Zij worstelt met haar uiterlijk – welk meisje van die leeftijd niet – en zoekt contact met de gehate tante. Plots is er dan weer een Ferranteske wereld, een wereld die we herkennen uit haar eerdere romans, maar toch weer net iets anders.
Lang is er gesproken over Ferrante. Wie gaat er schuil achter die naam? Volgens deskundigen is het een man, wiens pennenvruchten dezelfde kenmerken hebben. Het zal de lezers worst zijn. Zeker nu Ferrante weer een bestseller heeft gelanceerd.
Een bestseller die zeker onder het feminiene deel van de lezers op herkenning kan rekenen en wellicht voor het masculiene deel op verbazing. Je zou zeggen dat je daarvoor geen roman hoeft te lezen. Dat is buiten de vaardigheid van Ferrante gerekend. Ze weet het gegeven boven het banale uit te tillen.
Natuurlijk is er weer de nauwgezette beschrijving van de stad Napels en de ietwat sociologische duiding van de klassenverschillen. En daarmee tilt Ferran het alledaagse sowieso al uit de gevarenzone. En ze doet het op een wijze die geen moment verveelt.
En dan vergeef je haar dat je af en toe toch het gevoel bekruipt, dat het toch wel erg veel weg heeft van De Geniale Vriendin, al ontbreekt die in letterlijke zin. Ook nu is er weer de verliefdheid op een bijzondere jongeman, die toch weer niet zo bijzonder blijkt. Ach, niet iedere schrijver kan elke keer opnieuw het wiel uitvinden. Boeiend is het toch wel.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub Van Alles
