Over het leven in de bergen van Noord-Italië meer dan honderd jaar geleden
[Recensie] Het is 1915 en in de bergen in het noorden van Italië is het leven hard. De grootvader van Giacomo Cordero is echter iemand die overal een mogelijkheid ziet om te handelen, en elke situatie weet te gebruiken.De familie Cordero heeft het daarom goed en komt niets tekort, Giacomo mag zelfs een tijd scholing volgen in de stad. Toch is het niet de bedoeling dat hij gaat studeren, opa heeft hem nodig voor de handel.
Giacomo krijgt langzamerhand zijn eigen opdrachten om door het dal te trekken om contact te maken met de vrouwen om hen over te halen hun haar te verkopen. Dit haar wordt vervolgens weer verhandeld aan pruikenmakers in heel Italie en Frankrijk en zelfs daarbuiten. Giacomo krijgt van zijn opa adviezen mee hoe hij het beste kan handelen, hoe hij met een beetje charme en voorkomendheid ver kan komen.
Koning van het dal
De opa van Giacomo is de koning van het dal, hij regelt alles, hij neemt het voortouw en bijna iedereen is van hem afhankelijk. Giacomo is er trots op een Cordero te zijn en trots op zijn opa die zoveel mensen helpt.
Toch zie je langzamerhand dat er kleine wanklanken te horen zijn, kritiek op opa Cordero en hoe hij elke situatie uitbuit en mensen bang van hem zijn. De liefdadigheid van opa komt nooit voort uit goedheid, maar is altijd een daad van berekening om mensen van zich afhankelijk te maken.
Beetje bij beetje komt Giacomo erachter dat de man die hij altijd zo hoog achtte en wiens goedkeuring hij altijd wilde hebben, toch ook een minder prettige kant had. En als opa overlijdt, zal Giacomo zijn eigen weg moeten zien te vinden, zijn eigen manier om met de zaken en andere mensen om te gaan.
Het harde leven
Franco Faggiani weet heel zorgvuldig de plaatsen te schetsen waar het verhaal zich afspeelt, de dalen, de bergen, de afgelegen woonstedes waar het leven zo hard is, maar waar het voor sommigen moeilijker is dan voor anderen.
De beschrijvingen van opa’s handel zijn soms wat minder interessant en het kost iets meer tijd om in Het licht van de lente te komen, maar op een gegeven moment pakt het boek je toch. Dit kwam ook omdat de samenvatting op de achterflap niet echt goed aangeeft waar het boek over gaat en je daarom steeds een beetje zat te wachten tot dat deel zou beginnen.
Franco Faggiani weet een wereld tot leven te wekken die niet meer bestaat, en een manier van werken die ook in de afgelopen honderd jaar veranderd is. Maar wat niet is veranderd zijn familieverhoudingen, en opgroeien en je eigen weg moeten zoeken. Of het nu 1915 of 2023 is, dat soort situaties zijn er nog altijd, voor iedereen. Dat maakt de boeken van Franco Faggiani ook zo herkenbaar en daarom leef je mee met de personages die hij creëert.
Naïef
Giacomo is in het begin nog een beetje naïef, en kan de slechte kanten van zijn opa niet zien, hij doet alles om diens goedkeuring te krijgen. Maar Giacomo maakt een ontwikkeling door en ontwikkelt zich als een zelfstandig persoon die zelf nadenkt en zijn eigen oordeel vormt. En daarmee zich een totaal ander mens toont dan zijn grootvader.
Het licht van de lente is een opnieuw een mooie Italiaanse roman over het leven in de bergen van Noord-Italië meer dan honderd jaar geleden, maar vooral een verhaal over volwassen worden en leren jezelf te worden.
—
Eerder verschenen op Bettina Schrijft
