Het fantasyverhaal dat we allemaal al duizend keer hebben gelezen
[Recensie] Isabelle Allard loopt stage bij het Instituut voor Zeldzame en Exotische Ziekten. Ze is rationeel ingesteld en gelooft niet in het bestaan van fae, weerwolven en vampiers. Zelfs niet wanneer ze tijdens haar stage oog in oog komt te staan met een man. Of is het een weerwolf? Tot ze geconfronteerd wordt met haar eigen krachten. Een web van gevaar en leugens ontvouwt zich rondom haar. Ze moet al snel logica aan de kant zetten om te overleven in een wereld die magischer en dreigender is dan ze ooit had gedacht.
Oppervlakkig
Het boek is helaas niet echt origineel. Natuurlijk kan geen enkel verhaal helemaal origineel zijn. Alles is al wel geschreven. Maar auteurs kunnen er wel hun eigen draai aan geven en het zo uniek maken. Dit boek slaagde daar niet in. Het volgt een ‘normaal’ meisje dat opeens ontdekt dat er wezens zoals weerwolven, vampiers en fae bestaan. Dan blijkt ze opeens toch niet normaal te zijn: haar moeder is fae. Ze ontwikkelt magische krachten. Nu had de auteur hier de mogelijkheid om er wat interessants van de magie te maken, maar we worden teleurgesteld met een simpele lichtstraal waar we verder weinig van terug zien. Het meisje blijkt een uitverkorene te zijn en er is een profetie over het ‘duistere kwaad’ dat terugkeert. Met andere woorden: het verhaal dat elke fantasylezer al duizend keer voorbij heeft zien komen. Nu is het niet erg om deze tropes te gebruiken in je verhaal, maar werk het dan goed uit en geef er je eigen unieke draai aan. In Het lot van de roos blijft alles erg oppervlakkig.
Ook zou het boek een hervertelling zijn van het sprookje Belle en het Beest. Het enige waar je dat aan terugziet, is dat Maxime een weerwolf (dus het beest) is en de hoofdpersoon Isabelle heet.
De personages in het verhaal wisten me niet te grijpen. De auteur besteedt weinig tijd aan ze goed uitwerken. Neem bijvoorbeeld Isabelle en de jongen, Maxime, waar ze verliefd op wordt. Maxime wordt geïntroduceerd in het verhaal wanneer hij bewusteloos aankomt in het instituut waar Isabelle werkt. Je krijgt dus nog niks van zijn persoonlijkheid mee. In het volgende hoofdstuk zijn we opeens een week verder waarin Isabelle Maxime heeft verzorgd. Ze vertelt de lezer hoe lief en grappig hij wel niet is, maar we zien hier niks van terug. Aan het einde van datzelfde hoofdstuk biecht Maxime opeens op dat hij verliefd op haar is. Een hoofdstuk eerder kenden ze elkaar nog niet eens.
Het probleem met de personages is dat ze ongeloofwaardig overkomen. Ook de ‘slechte’ personages zoals Gabriel en Corrighane zijn niet goed uitgewerkt. Er worden amper beweegredenen gegeven voor hun acties. Alles wat ze doen lijkt uit het niets te komen. Doordat hoofdpersoon Isabelle eendimensionaal aanvoelt, boeit het je niet echt wat er met haar gebeurd.
Te kort
Met maar 188 pagina’s is Het Lot van de Roos erg kort. Te kort. Vaak voelde het alsof er hele stukken van het verhaal misten. Personages worden niet ontwikkeld, je leert de wereld niet geleidelijk kennen. Het boek speelt zich af in de normale wereld, maar er leven magische wezens zoals weerwolven en fae. Deze hele magische kant van de wereld wordt in één hoofdstuk verteld door middel van een gigantische infodump. De hoofdpersoon, Isabelle, krijgt een boekje van haar overleden moeder waaruit ze letterlijk een heel hoofdstuk lang passages voorleest over de verschillende wezens. Dat is alle worldbuilding die we krijgen, opgepropt in een hoofdstuk. Het lijk een beetje lui.
Helaas stelde Het lot van de Roos teleur. De auteur had meer uit het verhaal kunnen halen, maar dat is niet gelukt. Voor jonge, beginnende fantasy lezers zou dit een makkelijk boekje kunnen zijn om in het genre te stappen. Maar voor de gevorderde lezer zou ik het laten liggen.
–
Sophie Blokland
