"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Het meisje in het bos

Zaterdag, 22 februari, 2020

Geschreven door: Kate Hamer
Artikel door: Henk Vlaming

Sterke helletocht van een vernederde puber

[Recensie] Soms is het een verademing als een thriller eens niet draait om gruwel of misdaad. In Het Meisje in het bos gaat er niemand dood, er is taal noch teken van de politie en wrekers blijven ook weg. Toch is het een thriller, met volop gevaar en onderdrukking en een verbeten zoektocht die even hopeloos als onwaarschijnlijk is. Dat dit concept aanslaat blijkt uit het feit dat Het meisje in het bos vorig jaar de tweede druk in twee jaar beleefde.

Dit succes komt door de brille waarmee schrijfster Karen Hamer de lezer meeneemt in de belevingswereld van de dertienjarige Ruby. Als lezer raak je één met haar puberale onmacht en de verwarring als zij haar uitzichtloze jeugd ontvlucht. Net zoals voor veel pubers is de grens tussen waan en werkelijkheid ook voor Ruby flinterdun. Dat zij praat met schaduwen en een auto ziet verongelukken die er niet is, wekt dan ook nauwelijks verbazing. Net zomin als de drie kinderen die zonder ouders overleven in een smerige en vervallen villa in het bos. Hun ouders zwerven als overjarige hippies ergens over de aardbol.

Tirannieke vader en machteloze moeder

Ruby belandt bij deze kinderen na de vlucht voor haar tirannieke vader en haar machteloze moeder die haar niet beschermt. Op haar dertiende verjaardag vertelden zij dat zij een pleegkind is. Vanaf dat moment heeft Ruby maar één doel: haar echte ouders vinden, want echte familie betekent echt geluk. 

In de villa ver van de volwassen wereld proberen de vier kinderen een gezin te zijn dat overleeft. Maar de winter valt in, de voorraden raken uitgeput, de kippen vallen ten prooi aan een vos, het huis verslonst en hulp is er niet. Dit onder de constante dreiging dat het minderjarige kinderkwartet wordt opgepakt door de autoriteiten. Als de kinderen zich vastklampen aan hun afkalvende vastigheden, raakt Ruby’s zoektocht naar haar ouders steeds meer in het slop.

Boekenkrant

Zuigende draaikolk

Het enorme verlaten bos, de grijze winter, de verloederde villa, de onbeholpenheid van de kinderen, hun sociale onvermogen, het verlangen naar ouders, de hunkering naar warmte, alles symboliseert de kenmerkende chaos en radeloosheid van de puber. Hoe hard Ruby de uitweg ook zoekt, ontsnappen lukt niet uit deze zuigende draaikolk die alles vervormt. Waarheden worden ontmaskerd, zekerheden blijken bedrog en verbeelding is werkelijkheid. 

Er zijn ook de vastberadenheid om door te gaan, de hoop op verlossing, de vertederende saamhorigheid en uiteindelijk de zelfacceptatie. De rustig afgewerkte plot verrast niet, maar bekoort wel. Waarna het gevoel van een hernieuwde ontmoeting met een reeds lang vergeten pubertijd nog geruime tijd blijft hangen.

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles