Een onverklaarbare stem
[Recensie] Het is vakantie, maar het weer in het Verloren Dorp, is helemaal in de war. Het is extreem heet, maar zonder waarschuwing kunnen er ook ineens zwarte hagelstenen vallen.
Dillan is aan het bedenken wat hij samen met zijn vier vrienden kan gaan doen tijdens hun vakantie. Zijn mijmeringen worden onderbroken doordat hij ineens een stem hoort, terwijl hij niemand ziet. De stem vraagt hem om hem uit de zwarte steen te bevrijden, om de kristalplaneet waar hij vandaan komt, te redden.
Een snelle start
Het mysterie van de kristalplaneet begint vrijwel direct bij het ‘probleem’ wat opgelost moet worden, namelijk het bevrijden van de stem. Er is geen opbouw en je leert de wereld en personages niet eerst kennen. Het verhaal voelt hierdoor gehaast en er is geen mogelijkheid om verbinding te voelen met de personages.
Wanneer de vrienden van Dillan te horen krijgen dat hij een onzichtbare stem hoort, geloven ze hem direct en gaan ze in zijn vertelsels mee. Dit komt ongeloofwaardig over, aangezien de rest van de wereld lijkt te zijn zoals wij hem kennen en het hier niet ‘normaal’ is dat men stemmen hoort.
Nadat de vrienden van Dillan op de hoogte zijn gesteld van de situatie gaan ze met zijn vijven aan de slag om de situatie op te lossen. Alle ouders weten ervan, maar niemand grijpt in, terwijl het ook wel eens gevaarlijk kan zijn. De moeder van Dillan, die ook stemmen kan horen, helpt zelfs mee met een aantal zaken. Dit deel komt ook ongeloofwaardig over, aangezien ouders normaliter er vaak alles aan doen om hun kinderen te beschermen.
Het tempo dat aangenomen wordt bij de start van dit kinderboek, blijft het gehele verhaal zo. In combinatie met het feit dat het maar 200 pagina’s bevat, voelt het aan als een gehaast boek. Als lezer krijg je er ook geen goed beeld van hoelang de vijf jongens erover doen om de stem uit de zwarte steen te bevrijden en hoeveel tijd het ze kost om de opdrachten hiervoor uit te voeren.
Geschikt voor sterke lezers
Gezien er meerdere factoren zijn die het geheel doen aanvoelen als onwerkelijk/ ongeloofwaardig, zorgt dat ervoor dat het leesplezier naar beneden gaat. Daarbij is de schrijfstijl van Annie J. van Riemsdijk niet prettig. De zinnen lopen niet soepel over in elkaar en het gaat van de hak op de tak, waardoor het verhaal regelmatig verwarrend kan zijn.
Door de schrijfstijl, woordgebruik en de langere zinnen is het boek geschikt voor kinderen die het lezen al goed onder de knie hebben. Kinderen die lezen wat lastiger vinden, zullen makkelijk de draad kwijtraken. Samen lezen of voorlezen is in dit geval beter gepast.
De ontknoping in dit boek is niet verassend, maar dat stoort niet. Hoe er afgesloten wordt, is leuk bedacht en uitgevoerd en laat je achter met de vraag of er wellicht nog een deel twee aan zit te komen.
Personages
Doordat het boek direct begint met het ‘probleem’ krijg je geen goede connectie met de personages. Er is echter verder in het verhaal ook geen ruimte om de personages beter te leren kennen. Ze blijven oppervlakkig, zijn niet interessant en geven niks extra’s aan het kinderboek. De situatie zou net zo goed opgelost kunnen zijn door Dillan (het hoofdpersonage) alleen. Aan het einde van het boek heb je het gevoel alsnog de personages niet te kennen.
Het mysterie van de kristalplaneet is een spannend en mysterieus kinderboek geschikt voor kinderen vanaf acht jaar. Door de schrijfstijl en de langere zinnen is het boek echter alleen geschikt voor kinderen die het lezen al goed onder de knie hebben.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
